Przeczytaj

  • Schlinger

    Mam takie wrażenie, być może złudne, że niektóre formacje, czy po prostu składy, zestawienia instrumentalne, na długie lata wytyczyły kierunek poszukiwań innych zespołów, grających w zbliżonych formułach. Szczególnie te, które kiedyś były pierwsze, przecierały szlaki, zwłaszcza, gdy określony skład pojawił się po raz pierwszy.

  • Hit & Run

    Recenzowane nagranie można zaliczyć do głównego nurtu wyrafinowanego jazzu akustycznego, nawiązującego swym klimatem najlepszych płyt z lat 60 wydawanych przez Blue Note. Nagrania dokonał zespół czołowych muzyków jazzowych średniego pokolenia, rezydujących w Nowym Jorku z udziałem weterana jazowej perkusji Grady Tate'a.

  • 1, 2 To The Bass

    No musieli poczekać miłośnicy talentu Stanleya Clarke’a na tę płytę swego idola. W liner note napisane jest, że od czasu wcześniejszego nagrania wirtuoza upłynęła dekada.

  • Noisy Love Songs

    Prześliczna koreańska wiolonczelistka Okkyug Lee, prześliczna okładka, przesmutna i przeliryczna muzyka, przewrotny tytuł. Po haśle "noisy love songs" na płycie młodej improwizatorki spowdziewałam się niepohamowanego krzyku miłosnej rozkoszy, wydawanego wrzeszczącymi instrumetami, i nawet pastiszu piosenek miłosnych. Jak ma się sprawa z tytułowymi love songs?

  • Ken Vandermark i Paal Nielsen Love w Krakowskiej Alchemii - siła i niepohamowana energia!

    Niewielu muzyków grało w ostatnich latach równie często w krakowskiej Alchemii co Ken Vandermark i Paal Nilssen-Love. Niewielu potrafi też konsekwentnie wznosić się na poziomy muzyczne, które dla tej dwójki są niemal codziennością. O czym wie chyba dobrze krakowska publiczność, która szczelnie i po brzegi wypełniła salę Alchemii wczorajszego wieczoru.

  • Walerian, Shipp i bracia Oleś - kosmiczny żywioł

    Godzina 20:30. Poniedziałek. Widownia toruńskiego Bulwaru Kultury niecierpliwie oczekuje tego co od dawna było zapowiadane i czego będzie jedynym w Polsce świadkiem - Okuden Music Series Fall 2011. Salę spowija przytłumione światło. Instrumenty samotnie oczekują na rozpoczęcie spektaklu i oto nareszcie jest zapowiedź, rozlegają się powitalne brawa. Muzycy są już na scenie. Mateusz Walerian, Bracia Olesiowie i za klawiaturą lśniącego Stainwaya Matthew Shipp. Potem zapada totalna cisza.

  • Four Compositions (GTM) 2000

    "Kiedy Anthony Braxton gra, ludzie słuchają". Owszem słuchają, ale nie wszyscy. Braxton nie wypowiada się w kwestiach nieistotnych, nie zajmuje się w swojej muzyce czymkolwiek popadnie. Jest wielkim jazzowym konceptualistą i realizacją koncepcji podporządkowane są jego działania artystyczne niemal od samego początku kariery.

  • Ways Of Time

    Nie wiem czym jest powodowane, że jedne płyty przechodzą bez echa, a inne są hołubione, w zasadzie nie wiedzieć czemu. Nie będę się powtarzał, że w moim przekonaniu np. Wynton Marsalis jest postacią co najmniej bardzo przereklamowaną, ale faktem jest, że każda jego płyta staje się bestsellerem. Yosuke Yamashita to natomiast ta druga kategoria muzyków - przechodzących bez echa. 

  • Sztuka chwilą łapana

    Ostatnie dwa dni połączonych festiwali  improwizowanej muzyki Ad Libitum i improwizowanego tańca  SIC! obfitowały w występy muzyków, tancerzy i grup performansowych.  W sali Laboratorium CSW można było spędzić wiele godzin na podziwianiu koncepcji artystycznych mających swoją realizację w - tak miłej duszy Jazzariumowca - improwizacji.

  • Memory/Vision

    Płyta Electro-Acoustic Ensemble to poważny problem dla słuchacza. Nie chodzi o to, że ciężko się jej słucha - tego bym nie powiedział. Trudność polega raczej na zbyt złożonym materiale dźwiękowym, który żadną miarą nie chce poddać się analizie.  

  • Globalne ocieplenie - Stacey Kent we Wrocławiu

    Październik, mimo niskich temperatur, okazuje się być niewątpliwie  ciepłym miesiącem dla fanów Stacey Kent. Nie dość, że wczoraj miała premierę jej najnowsza produkcja  "Dreamers in Concert" , artystka postanowiła odwiedzić aż trzy polskie miasta: Sopot, Wrocław i Warszawę.

  • Somatic

    Monachijska oficyna wydawnicza Winter & Winter wydała właśnie płytę nowego zespołu Jima Blacka. Jeśli ktoś z Państwa nie słyszał tego amerykańskiego muzyka, to znakomita okazja, by w tym momencie zapoznać się z jego twórczością, gdyż płyta jest i czymś bardzo dojrzałym -  rekapitulacją jego dotychczasowych doświadczeń w bardziej konwencjonalnej jazzowej formie -  i  zarazem czymś nowym dla tego wybitnego avant jazzowego perkusisty.

  • Marek Napiórkowski - Uprawianie sztuki jest wspaniałym zajęciem!

    Fajny tytuł ma Twoja nowa płyta, puszczasz do swoich fanów tym samym oko czy przypadkiem taki Ci się wymyślił?

  • Haiku

    „Moja Japonia zaczyna się na strychu żoliborskiego domu, gdzie się wychowałam. Rodzice – wędrowni artyści – składowali tam pamiątki z koncertów. W czasach kiedy niewielu z nas podróżo­wało, w ciemnej komunie mojego dzieciństwa, Rodzice – złote ptaki – mogli docierać do odległych zakątków świata, szczerze wyśpiewując wielkość Polskiej muzyki ludowej. Najpiękniejszymi przed­miotami strychu mej pamięci są wachlarz z malowanymi ręcznie kwiatami i porcelanowa lalka w czerwono-złotym jedwabnym kimonie – z Japonii. Godzinami mogłam ich dotykać i studiować de­tale.

  • Painter's Spring

    Jako wieloletni współpracownik, a i zapewne bliski przyjaciel dyrektora artystycznego ThirstyEar Mathew Shippa, William Parker jest jednym z najczęściej zatrudnianych instrumentalistów w nagraniach firny. Nie w kumoterstwie jednak tkwi tego przyczyna. Parker to jeden z najznakomitszych kontrabasistów współczesnego jazzu i co więcej artysta otwarty na nowe trendy w muzyce jazzowej, którą Her Direktor skwapliwie wykorzystuje.

Strony