Artykuły

Głogów, hotel. Za oknem mgła. To nawet lepiej, bo hotel raczej przeciętny i byle gdzie położony, więc mgła litościwie przesłania widok z okien. Mam jeszcze godzinę do wyjazdu, słucham muzyki, to w zasadzie oczywiste. Telewizji przecież nie będę oglądał, nie ma po co. A muzyka nigdy nie zawodzi.

W tym, jak biegnie życie muzyczne w Polsce, łatwo zauważyć, że jazz tradycyjny sytuuje się na jego obrzeżach. Wprawdzie miłośnicy dixielandu znają miejsca, gdzie regularnie odbywają się „ich” koncerty, a w krajowej ofercie festiwalowej co roku można znaleźć święta muzyki „hot”, to jednak artyści tradycyjni nie należą do tych najbardziej popularnych, a o ich wydawnictwach rzadko kiedy się dyskutuje.

Droga numer 55, gdzieś za Kwidzynem. Wracam z koncertu. Za jakieś pół godziny wjadę na autostradę, ale jeszcze przez chwilę mogę rozkoszować się widokiem rozległych pól i mijanych miejscowości. Pola są piękne i surowe w zimnym świetle poranka. A domy… no cóż, może na wiosnę lub latem, w otoczeniu zieleni i w pełnym świetle byłoby lepiej. Ale teraz jest po prostu szaro.

Susan Alcorn to amerykańska kompozytorka i gitarzystka jazzowa, która zasłynęła z miłości do bardzo nietypowego instrumentu - elektrycznej gitary hawajskiej. Ta odmiana gitary od lat pięćdziesiątych wykorzystywana jest głównie w muzyce country. Ale szaleństwo Susan Alcorn, jej zapał i muzyczna żarliwość przez lata popchnęły ją do coraz to śmielszych zastosowań elektrycznej gitary hawajskiej. Według muzyków country Susan brzdąka i hałasuje. Według improwizatorów – nadaje muzyce nowe znaczenia i słyszy ją, jak mało kto.

„Jestem uzależniony/a od muzyki” – to chyba najbardziej banalny autokreujący tekst, jaki można powiedzieć na swój temat. Kiedy ktoś mówi, że jest „uzależniony od muzyki”, od razu mam wrażenie, że chce zademonstrować swoje wyjątkowe podejście i niecodzienne zaangażowanie do (nie urażając nikogo) najbardziej popularnego hobby na świecie.

Jazz to... improwizacja, wolność, wyobraźnia, indywidualizm. Dla wielu domeną muzyki jazzowej jest także koncert, bo to w jego trakcie zdarza się, że zapisane w nutach kompozycje nabierają nowych kolorów, inspirują wykonawców do poszukiwań i nieprzewidzianych interakcji. Dla wielu artystów występ na scenie jest bowiem okazją do poszerzenia tego, co zarejestrowali na płycie – sposobnością do rozwinięcia utworów, wypróbowania nowych pomysłów, a także jeszcze lepszego zgrania się zespołu.

Autorskie podejście do improwizacji, odpowiedni warsztat oraz głowę pełną pomysłów, to cechy, za które najbardziej cenimy muzyków. Z pewnością powyższą charakterystykę można odnieść do postaci Charlotte Hug, wokalistki i altowiolistki, która już niebawem rozpocznie swoją rezydencję na tegorocznym festiwalu Ad Libitum. Postaram się więc przybliżyć sylwetkę tej nieco ekscentrycznej improwizatorki.