Artykuły

Co jakiś czas piszę o płytach Mary Halvorson. Nie uważam się na jej fana, ale przyznaję, że dość uważnie śledzę jej twórczość. Za każdym razem, kiedy ukazuje się nowa płyta Halvorson, jestem ciekawy wyników jej poszukiwań. Mamy tu bowiem do czynienia z artystką bezkompromisową, która, nie oglądając się na gusta słuchaczy, szuka własnej drogi w muzyce – a zatem można spodziewać się wypowiedzi oryginalnych, szczerych i intrygujących. Przyznaję, że nie do wszystkich jej płyt wracam regularnie – to trochę tak, jak z publikacjami naukowymi.

W miniony poniedziałek zmarł prezydent Gdańska. Zabity przez człowieka powodowanego nienawiścią, chęcią odwetu. Tak, napastnik najprawdopodobniej jest osobą o niestabilnej psychice, ale owa nienawiść, złość i chęć zemsty nie zostały przez niego zmyślone.

Redakcyjna lista najlepszych płyt roku Trybuny Muzyki Spontanicznej została już upubliczniona. Cztery z czterdziestu czterech pozycji tam zawartych nie doczekały się jak dotąd recenzji. Czas zacząć dynamicznie nadrabiać zaległości. – pisze Andrzej Nowak. Jak obiecał tak uczynił. Oddajmy mu zatem głos.

Taki niewielki, a tak wielkie serce do muzyki  – powiedział o nim jeden z wychodzących z warszawskiego koncertu słuchaczy. To był drugi występ Michela Petriccianiego w Polsce. Był 1997 rok, ten sam kiedy na scenie Jazz Jamboree występował The Manhattan Transfer, kwartet Kenny’ego Garretta, zapomniany dziś trochę enfant terrible brytyjskiej sceny muzycznej Django Bates oraz Diana Krall - wówczas bardzo młoda i bardzo nieznana wokalistka z USA.

Lubię święta. Oczywiście to całe szaleństwo zakupów jest szkodliwe. I nadmiar wszystkiego, zwłaszcza jedzenia. I nieznośnie słodkie, wszechobecne, świąteczne przeboje, tego się przecież nie da słuchać… Ale i tak widzę więcej plusów. Dużo więcej. Święto w swej istocie religijne, o głębokim, duchowym znaczeniu, obrosło mnóstwem uroczych zwyczajów, które sprawiają, że nawet niewierzący zasiądą do wigilijnej kolacji, obdarują się prezentami, ubiorą choinkę – ba, niektórzy nawet zaśpiewają kolędy!

Gdyby tak poszukać w listach „kanonicznych” jazzowych wydawnictw słynnych jazzowych orkiestr czy choćby owoców flirtu jazzu z sekcjami orkiestrowymi, pewnie w pierwszej kolejności padłyby odpowiedzi następujące: Duke Ellington, Count Basie, Dizzy Gillespie czy duet Miles Davis-Gil Evans. Zobaczylibyśmy odnośniki do albumów „Miles Ahead” bądź „The Birth Of The Cool” albo utworów „Caravan” czy „Manteca”. Pośród wielu interesujących dużych składów z oryginalnymi liderami, o których należałoby tym kontekście wspomnieć, jest orkiestra Stana Kentona.

Wczoraj w nocy wróciłem z koncertu, graliśmy na Śląsku, niedaleko Katowic. Tam powietrze ma inny smak, inny zapach. Jest ciężkie i cierpkie, drapie w gardle jak dym z tanich papierosów. To nie jest powietrze dla jakichś tam wrażliwców, wegetarian czy innych ekologów. To powietrze dla twardych ludzi, którzy chcą umrzeć jak prawdziwi mężczyźni – porządnie zatruci. Po próbie poszliśmy na kawę, była jeszcze dobra godzina do koncertu. Szedłem po czymś na kształt rynku, rozglądałem się, i nie rozumiałem kompletnie nic. Obok mnie spacerowały całe rodziny, matki z małymi dziećmi.