People From East

Rzut oka na okładkę oraz na tytuły poszczególnych utworów zawartych na debiutanckim albumie pianisty Grzegorza Tarwida i saksofonisty Tomasza Markanicza może przywołać skojarzenia, że oto mamy do czynienia z muzyką posępną, melancholijną i pełną zadumy. W takim też tonie utrzymane są niektóre recenzje “People From East”, które można znaleźć w sieci. I trzeba przyznać, że jest w tym sporo racji. Nie na tyle jednak, by móc się zgodzić z takim postrzeganiem tego ciekawego, choć niekoniecznie porywającego albumu.

Zacznijmy od początku. Grzegorz Tarwid i Tomasz Markanicz, jak można wyczytać w materiałach promocyjnych płyty, współpracują ze sobą już niemal od 10 lat. Do tej pory nie było im jednak po drodze, by zarejestrować wspólny materiał. Udało się to dopiero w zeszłym roku, czego efektem jest omawiany przeze mnie “People From East”.

Muzyka zarejestrowana przez duet z założenia ma skłaniać do refleksji. Stąd też często słyszymy ładne, melancholijne melodie wygrywane na fortepianie i saksofonie. Dźwięki unoszą się momentami z dużą lekkością i niczym echo rozpływają się w przestrzeni. Szczególnie ciekawie zespół wypada w minimalistycznych fragmentach albumu, czego przykładem może być utwór otwierający płytę (“Baikal Lake”).

Mam jednak wrażenie, że muzycy zbyt często decydują się na to, by trzymać dwie sroki za ogon. Zamiast zatroszczyć się o jakość prezentowanej muzyki, próbują zaimponować maestrią instrumentalną. U Grzegorza Tarwida to raczej nie razi, bo artysta ten odnajduje dla swoich poszukiwań wspólny mianownik. U Tomasza Markanicza jest jednak trochę inaczej. Saksofonista zbyt często przechodzi ze skrajności w skrajność. Raz operuje gładkimi i cukierkowymi wręcz melodiami (“Back Home”), by za chwilę zacząć grać chropowate, free jazzowe frazy.

Gdyby panowie zdecydowali się na obranie jednego kierunku albo chociaż postarali się o większą spójność materiału, z pewnością moja ocena “People From East” byłaby wyższa. Mimo uwag warto posłuchać Grzegorza Tarwida i Tomasza Markanicza, gdyż potencjał tkwiący we współpracy duetu wydaje się całkiem spory.