Quintets At Newport

Płyta „At Newport" to istotne poszerzenie bogatej dyskografii zarówno Juliana „Cannonball" Adderleya, jak i George Shearinga, o wcześniej niedostępne na płytach nagrania z Newport Jazz Festival w 1957 r. Dwa wspaniałe (ponad pół godziny każdy) sety, zagrane przez dwa kwintety, przerywane tylko wprowadzającymi zapowiedziami wygłaszanymi przez liderów. To zderzenie dwóch uzupełniających się osobowości artystycznych, wirtuozów gry na swoich instrumentach: białego, wtedy 38-letniego Anglika, Shearinga i pochodzącego z Południa Stanów czarnego 28-letniego Adderleya, było w istocie wspaniałym wydarzeniem, entuzjastycznie przyjętym przez słuchaczy.

Porywający, około półgodzinny set kwintetu Adderleya pozwala zrozumieć jego niezwykłą popularność u murzyńskiej publiczności. Zespołowość, precyzja, uduchowienie to fundamentalne cechy gry tego bandu, w którym obok braci Adderleyów wystąpili również: pianista Junior Mance, basista Sam Jones i perkusista Jimmy Cobb. Blok otwiera kompozycja J.J. Johnsona z 1947 roku „Wee Dot”, gdzie łączą się uchwycone w odpowiednich proporcjach elementy bebopu, bluesa i czarnej muzyki kościelnej. Potem następują: „A Frogy Day" utwór o wymownej modulacji, inspirowana bopową tanecznością Raya Charlesa „Sermonette" oraz song kolejowy „Sam's Tune", aż do finału „Hurricane Connie" mieniącego się efektownymi i pomysłowymi zmianami rytmu. Prawdziwy smakołyk.

Z innej pozycji startował kwintet brytyjskiego ociemniałego pianisty George'a Shearinga, mającego za sobą nie tylko błyskotliwą karierę w Europie, lecz także wysokie notowania u współpracowników, z którymi działał w USA. Grę Shearinga kształtowała pianistyka Teddy Wilsona, Arta Tatuma czy Nata Cole oraz środki wyrazu z jednej strony właściwe pianistyce romantyków i impresjonistów, z drugiej zaś - zdobyczom be-bopu. Jego set w Newport to porywająca całość, pomimo że podobno aranżacje przygotowane zostały do małych klubowych pomieszczeń, a nie otwartych przestrzeni koncertowych. Porywająca jest nie tylko interpretacja „Pawn Ticket" Ray Brytana, ale również pomysłowo wtopione w „It Never Entered My Mind” słynne „Gymnopedie” Erika Satie. Warto również zwrócić uwagę na „There Will Never Be Another You" i szczególnie istotną w tym utworze grę wibrafonisty Emila Richarda oraz wspaniałe „0ld Devil Moon" i „Nothin But De Best" z udziałem legendarnego perkusisty kubańskiego Armando Peraza.

Choć omawiana pozycja nie zawiera pewnie całości zarejestrowanej przez obydwa kwintety muzyki, to i tak nie wypada nic innego niż gorąco ją rekomendować.