John Coltrane

Panuje opinia, że Europa jest najlepszym gruntem dla jazzu ze względu na prosty fakt, że jazz nie jest wynalazkiem Starego Kontynentu. Podobnie jak Brytyjczycy pomagali Amerykanom odkryć ich własną muzykę folkową i bluesa tak Francuzi i Niemcy pomagali Jankesom zrozumieć jazz – jedyną formę muzyczną całkowicie zrodzoną w Ameryce, jak twierdzi m.in. Stanley Crouch i Wynton Marsalis. Rzecz polega na poczuciu dystansu do czegoś, co przychodzi z zewnątrz i umiejętnego jej ocenienia.

Właściwie samo wymienienie tytułów, jakie składają się na ten fantastyczny box, powinno być dostatecznie wymowne: „Giant Steps”, „Coltrane Plays The Blues”, „Coltrane Sound”, „Coltrane Jazz” i „My Favorite Things”. Pięć wielkich albumów, jakie John Coltrane nagrał dla wytwórni Atlantic. Same wielkie nagrania, zero drobnostek. Trane dopiero co odszedł z zespołu Milesa Davisa. Postanowił zaryzykować i stworzyć własną grupę.

Korzystając z wolnych dni oraz nastrojowej jesiennej aury sięgnąłem po nagrania legend jazzu. Trochę z sentymentalnych powodów, aby na moment powrócić do brzmień muzyki lat 50-tych i 60-tych ubiegłego stulecia (kiedy to modern jazz dopiero się formował a improwizacja była taką formą ekspresji, którą mocno określała harmonia kompozycji), a trochę z potrzeby nabrania dystansu do współczesnej „nadprodukcji” w kulturze.