Relacje

Czy lepiej wszystko umieć i olśniewać technicznym kunsztem, ale nie zaabsorbować myśli czy może wystarczy mieć otwartą głowę, która pozwoli uczynić muzyczną wypowiedź zwyczajnie ważną? Jak każde tak kategorycznie postawione pytanie nie daje ono wielkich nadziei na również kategoryczną wypowiedź.  Idealnie jest, gdy panuje równowaga. Ale jakbym już musiał wybierać, to generalnie wolę tę drugą postawę.

„To będzie muzyka kontemplacyjna” – rzekła pewna pani, wchodząc do sali koncertowej w podziemiach krakowskiej Alchemii, objaśniając swoim znajomym, na jakiego typu doznania estetyczne mają się przygotować. Zadać kłam temu stwierdzeniu z pewnością nie sposób, ale powiedzieć że muzyka tworzona przez Michała Jacaszka ma charakter wyłącznie kontemplacyjny to jak gdyby sprowadzić cały tworzony przezeń muzyczny mikrokosmos do jednej planety.

Elektroniczne eksperymenty cieszą na się na polskiej scenie jazzowej i jej obrzeżach coraz większą popularnością. Nową płytę wydała niedawno Jazzpospolita, nowy krążek nagrał także zespół Sing Sing Penelope, któremu podczas pracy nad albumem towarzyszył współpracownik Nilsa Petera Molvaera – Pal Nyhus, czyli DJ Strangefruit. Zainteresowania możliwościami, jakie stwarza wykorzystanie w muzyce elektroniki nie kryje również Tomasz Stańko, który podczas ostatniego Festiwalu Solidarity of Arts wystąpił z kwintetem, w którym za klawiaturami fenderów zasiadali Domnik Wania i Craig Taborn.

Mimo iż najnowsza płyta Nilsa Pettera Molvaera jest już od ponad pół roku dostępna na rynku – Baboon Moon wydana przez Columbia/Sony ukazała się we wrześniu 2011,  (w Polsce dostępna od 30. listopada) –, dopiero w ostatnia sobotę, 19. maja udało mi się usłyszeć ten nowy materiał na żywo w Budapeszcie.

W czwartek w klubie Palladium odbył się kolejny koncert w ramach cyklu Era Jazzu. Tym razem był to  Get The Blessing - Portishead Jazz. Projekt ten współtworzą artyści związani z Portishead Pete Judge - trąbka, Jim Barr - gitara basowa, Jake McMurchie - saksofon i Radiohead: Clive Deamer - perkusja. Prawdę powiedziawszy zupełnie nie wiedziałam, co będę mogła usłyszeć tego wieczora. Owszem Portishead swego czasu lubiłam, mimo, że ich muzykę trudno zliczyć do propozycji budzących w słuchaczu przesadny optymizm. Inne projekty członków zespołu były jednak dla mnie kompletną tajemnicą.

Nie miałem do tej pory okazji słuchać Tria M na żywo, toteż kiedy zobaczyłem, że w obrębie jego europejskiej trasy koncertowej zespół zagra w Poznaniu, to sprawa była jasna. Trzeba jechać. Koncert organizowała Poznańska Estrada w ramach cyklu Made In Jazz, było więc jasne, że muzycy zawitają do Sceny na Piętrze, a więc do sali, w której muzyka brzmi dobrze i słucha się jej z ogromną przyjemnością. Rzecz była więc przesądzona, tym bardziej, że dwie płyty, jakie zespół do tej pory nagrał dodatkowo pobudzały ciekawość, jak będzie w wersji live.

W 2002 r. na świetnej skądinąd płycie Matthew Shippa „Equilibrium” znalazł się utwór „Cohesion”. Owej kohezji, czyli spójności momentami brakowało podczas wczorajszego koncertu Shippa z młodym polskim multiinstrumentalistą Mateuszem Walerianem, który miał miejsce w krakowskiej Alchemii.  Było to spotkanie dwóch muzycznych światów, które w pewnych momentach  wydawały się być od siebie dość odległe. Im bliżej jednak było końca, tym silniejsze odczuwałem wrażenie, że obaj muzycy odnajdują wspólny język.