Relacje

Kiedy tria Charlesa Gayle’a po raz pierwszy objawiło się w tym składzie to pojawiły się nadzieje. Tym większe, że zespół zagrał nie tylko mini trasę koncertową w Polsce, ale także pojechał odwiedzić inne miasta Europy. Nadzieje związane były co tu kryć z obecnością w składzie Ksawerego Wójcińskiego, którego z pewnością nikomu z czytelników Jazzarium przedstawiać nie potrzeba.

Muzyka, w której każdym tonie czuć najszczerszą z pasji i gwiazdy, których gwiazdorstwo da się poznać wyłącznie po tym, z jaką klasą grają – tak idealna sytuacja koncertowa nie zdarza się często. Ale kiedy na scenie spotykają się Dave Holland, Craig Taborn, Kevin Eubanks i Eric Harland nie ma innej możliwości.

Gdy w miniony weekend pisałem do znajomego w celu umówienia się z nim na spotkanie, jedną z zaproponowanych przeze mnie dat był zbliżający się poniedziałkowy wieczór. Dobrze jest się spotkać na początku tygodnia, pomyślałem, gdy energia po długim weekendzie jeszcze we względnym zenicie; wypić wspólnie kawę, podyskutować, wymienić się płytami – czysta przyjemność, prawda? Znajomy jednak nie podjął tematu. Uciął korespondencję krótkim komunikatem: „w poniedziałek i wtorek są koncerty Petera Evansa”.

Kilka dni temu na festiwalu Nowa Muzyka Żydowska warszawska publiczność miała okazję doświadczyć po raz pierwszy nowego programu zespołu Małe Instrumenty, tym razem inspirowanego prozą Brunona Schulza. Dlaczego „doświadczyć” a nie „usłyszeć”? Przedsięwzięcie Małych Instrumentów trudno bowiem zakwalifikować wyłącznie w kategoriach muzycznych.

Stowarzyszenie “Jazzowy Kraków” oraz szkoła jazzu i muzyki rozrywkowej są głównymi organizotorami festiwalu “Starzy i Młodzi czyli Jazz w Krakowie”, którego 21a edycja własnie dobiega końca. Zgodnie ze swoją nazwą w programie festiwalu można spotkać i uznanych weteranów jazzowej sceny jak i młodych jej przedstawicieli.

Nowa Muzyka Żydowska jako zjawisko zdążyła dziś już nieco okrzepnąć. Nie powstaje już taka liczba nowych inicjatyw, które możnaby do nurtu przypisać i nie ukazuje się tyle nagrań, co choćby pięć lat wstecz. W pewnym stopniu z ruchu przekształciła się stały element krajobrazu. Nie znaczy to, że muzycy znudzili się tematem i ruszyli w swoją stronę, by szukać nowych odniesień. Dla artystów takich, jak Raphael Rogiński czy Mikołaj Trzaska to coś dużo więcej, niż przejściowa moda.

Nie czuję się specjalistą od minimal music. Jak większość miałem okazję posłuchać jej wielkich przedstawicieli. Podotykać odrobinę twórczości Steve’a Reicha, Philipa Glassa, Michaela Nymana (nie tylko w jego działaniach na potrzeby filmów Petera Greenewaya) oraz Terry’ego Rileya, La Monte'a Younga czy Mortona Feldmana. Cokolwiek poobcowałem też z twórczością innych, którzy pionierami minimalizmu się fascynowali. Ale nie aż tak bardzo wiele i pewnie nie bardziej niż każdy inny lubiący słuchać muzyki, ale jednak. Tangerine Dream, Klaus Schulze, Ash Ra Orchestra itd.