Where (we) Live

Przypomnij sobie dlaczego zdecydowałeś się żyć w miejscu, w którym żyłeś - i dlaczego postanowiłeś się stamtąd wyprowadzić? Pamiętasz jak nie pamiętałeś który klucz otwiera który zamek, albo po omacku szukałeś w ciemnościach włącznika światła? Wejdź do środka. Zamknij drzwi. Powieś płaszcz. Weź głęboki oddech.

Każdego z nas - na lepsze lub na gorsze - zmienia miejsce, które nazywa lub nazywał kiedyś domem. Na lepsze lub na gorsze zmienia się nasz dom, tylko dlatego, że postanowiliśmy go tak nazwać - zaczyna zwracając się bezpośrednio do słuchacza Josh Quillen - 1/4 brooklyńskiego kwartetu perkusyjnego Sō Percussion. Zespół założyła przed 10 laty czwórka świeżo upieczonych absolwentów Yale School of Music. Na początku chcieli po prostu grać muzykę XX-wiecznych kompozytorów takich jak John Cage, Steve Reich czy Yannis Xenakis. Szybko jednak przejęli od nich nie tylko partytury, ale i niespokojnego, rządnego przygód ducha: poszukiwacza, szperacza i… ciekawskiego 4-latka. Dziś zespół ma w swej dyskografii 14 albumów  - w tym z muzyką napisaną specjalnie dla nich przez kompozytorów takich jak David Lang, Evan Ziporyn, Paul Lansky, Dave Douglas czy właśnie Steve Reich. Muzycy prowadzą także projekty edukacyjne i warsztaty oraz tworzą własne kompozycje. I właśnie ich muzykę słyszymy na tym krążku.

„Where (we) live” to jedna z najciekawszych płyt jaka trafiła w moje ręce w ubiegłym roku - a ich występ podczas ostatniej edycji krakowskiego festiwalu Sacrum Profanum jednym z najlepszych koncertów jakie miałem przyjemność w ciągu ostatnich 12 miesięcy oglądać.
So Percussion wzmocnieni potencjałem gitarzysty i wokalisty Greya McMurraya stworzyli spektakl, słuchowisko, intymną muzyczną opowieść, dla której pretekst był bliżej niż na wyciągnięcie ręki: dom - home - co sprawia, że cztery ściany, dach nad głową i kawałek podłogi pod stopami stają się naszym domem?

Where (we) Live Trailer from Eric Bradley Beach on Vimeo.

Pytanie to jest otwarte - skierowane tak do słuchaczy jak i do innych artystów, których muzycy So Percussion zapraszają na scenę podczas swoich koncertów. W Krakowie towarzyszyły im choreografka Emily Johnson oraz krakowska malarka i performerka Cecylia Malik. Nad projektem pracował też dramaturg Ain Gordon oraz artysta video Martin Schmidt. Warto dodać, że twórcami projektu byli też internauci - za pośrednictwem kickstartera muzycy zebrali przeszło $13 000 na pokrycie kosztów realizacji projektu (a prosili tylko o $7 500). W ten sposób wzniesiony został jeszcze jeden dom - sztuki, do którego każdy z twórców wniósł to, co uważał za niezbędne do życia. 

Libretto "Where (we) live" ma w sobie coś z psychoterapii, obierania kolejnych warstw mitu, który budujemy z naszych wspomnień i uczuć, nazywając domem. Autorzy opowiadają nam o swych dzieciecych zabawkach, sekretach, które trzymali w piwnicy, pierwszych pocałunkach czy pierwszych atakach lęku napadowego. 

Muzycznie kwartet perkusyjny to w wydaniu Sō Percussion dużo więcej niż cztery perkusje. Panowie od początku swego wspólnego grania dobywają dźwięki ze wszystkiego, co da się wprowadzić w wibracje - tak akustycznie jak i po podłączeniu do prądu. „Where (we) Live” jest więc kolażem, patchworkiem bębenków, pudełek, grzechotek, samplerów, gwizdków, blach, w którym jednak szczególne miejsce zajmują przedmioty codziennego użytku - dźwięki domu: miski, szklanki, pstryczki elektryczki, które na scenie / na płycie zyskują niezwykłe znaczenia. W tej "graciarni" jest jednak porządek, którego strzeże gospodarz: rytm, puls, tętno, z którego wypływają niekiedy piosenki tak chwytliwe, że po kilku przesłuchaniach zaczęło je podśpiewywać moje 4-letenie dziecko - "Strange Steps", "Strangers All Along" czy finałowe "Thank You".

Czego więc trzeba więcej? Podąrzajmy więc za głosem narratora: Zamknij oczy i pomyśl o swoim domu. Zamknij oczy i pomyśl o domu swoich sąsiadów. Zamknij oczy i zobacz mój dom.
Zamknij oczy i posłuchaj Where (we) live.