Ten Shades of Blues

 

Płytami takimi jak „Scenes from my life”, „Reverence” czy „Munia” stworzył swój oryginalny muzyczny język, choć sam śpiewa w douala. Znakomity basista (spełniony chociażby w Pat Metheny Group), świetny wokalista i autor. Tyle wystarczy by kolejnej płyty Bony wyczekiwać z zapartym tchem.

„Bo blues to zawsze blues jest – nigdy cię nie zwiedzie” - miał ponoć mawiać John Lee Hooker. Dla Bony język bluesa jest uniwersalny, zrozumiały tak samo w Ameryce, Afryce czy Azji. Tytułowe 10 odcieni mają być tego dowodem.

 

Dla niektórych płyta ta będzie świetnym, melodyjnym relaksem. Maruderzy (jak niżej podpisany) rozłożą jednak ręce w geście bezsilności: ciężko bowiem posunąć się dalej w komercjalizacji muzyki etnicznej. Do popowej czary wsypmy porcję muzyki Bony, porcję indyjskich rag, dużo muzycznego brokatu a otrzymamy przebój „Shiva mantra”. Jeśli ragi zamienimy na banjo powstanie utwór „African Cowboy”. Najmniej usłyszymy na tej płycie jazzu. Zamiast niego dużo, dużo słodyczy. Bona śpiewa na tym krążku także po angielsku. Okazuje się, że poszerzenie audytorium (więcej potencjalnych odbiorców muzyki Bony posługuję się angielskim niż douala) nie przekłada się pogłebienie jego refleksji. Robertowi Brylewskiemu przypisuje się hasło „albo emocje albo promocje”. Przy płycie „Ten shades of blues” Bona wybrał chyba to drugie. Muzyka zagubiła gdzieś nastrój szczerości, obecny na jego poprzednich krążkach. Liczę, że za pieniądze zarobione na nowej płycie, nagra nasz Richard kameralną, piękną płytę.

Kajetan Prochyra