Krzysztof Komeda w Polskim Radiu vol. 5: „Muzyka baletowa i filmowa, część druga”

Sentymentalną podróż po nagraniach Krzysztofa Komedy z archiwum Polskiego Radia zamyka krążek zatytułowany „Muzyka baletowa i filmowa, cześć druga”. Nazwa to myląca, gdyż większość znajdujących się na niej kompozycji została sklasyfikowana jako „bonusy” i nie odnosi się do tytułu albumu. Stanowią one swobodne zestawienie rożnych utworów, wykonywanych w odmiennych składach i w rozmaitych kontekstach. 

Nagrania archiwalne mają to do siebie, że przynoszą kolejne wersje dobrze znanych kompozycji – w przypadku Komedy pochodzą one z różnych sesji dla Polskiego Radia czy edycji Jazz Jamboree. Słuchanie ich ma więc w sobie coś z przyjemności, którym w filmie „Rejs” hołdował Inżynier Mamoń. I choć motywy z filmu „Nóż w wodzie” czy baletowe Komedowskie tematy (tu usłyszymy nuconą przez Wandę Warską etiudę, którą Tomasz Stańko nagrał prawie pół wieku później na płycie „Dark Eyes”) znane są dobrze, to warto od czasu do czasu powrócić do takich klasyków. Na kompilacji ciekawiej jednak wypadają wspomniane „bonusy”, wśród których można znaleźć utwory Benny'ego Golsona czy Spencera Williamsa. Wykonania te to wyrazy żywego zainteresowania Komedy współczesnym jazzem amerykańskim – jego repertuarem, formą i brzmieniem – a także sprawności polskich muzyków w tej konwencji. Szczególnie dobrze prezentuje się w nich Jerzy Milian, który wiedzie prym w koncertowych ujęciach dwóch bluesów i ballady „The Midnight Sun Never Sets”. Album przypomina też piosenki pisane przez Komedę – pierwszą jest „Nim wstanie dzień” z filmu „Prawo i pięść”, a drugą „Nie jest źle” śpiewana przez młodziutką Urszulą Dudziak. Do obu utworów tekst napisała Agnieszka Osiecka i współpraca z poetką to również jest ważny wątek w twórczości Komedy, którego wydawnictwo dotyka.

Kogo więc takie podróże w czasie interesują, ten powinien odnaleźć satysfakcję w słuchaniu zawartych na krążku archiwalnych nagrań. Szkoda jedynie, że może ją nieco zaburzyć obcowanie z oprawą wydawniczą płyty – w teksty bowiem nie po raz pierwszy w cyklu „Krzysztof Komeda w Polskim Radiu” wkradła się niedbałość redakcyjna.