Recenzje

Obiecany Darius Jones w drugiej odsłonie w Jazzarium. Tym razem debiutuje jako lider tria. Podobne propozycje wysunęli niedawno saksofoniści Greg Ward z Chicago (poniedziałkowa płyta dnia: „Juggernauts“) oraz pracująca w Niemczech Angelika Niescier (jej płytę zaprezentowaliśmy w Jazzarium wczoraj). Widać młodych improwizatorów cały czas fascynuje ta prosta, a przez to niełatwa, formuła.

Nie jest trudno znaleźć płytę, o której można by napisać, że jest połączeniem muzyki poważnej i jazzowej. Przecież wszyscy znają takie pomysły Keitha Jarretta, Uri Caine’a czy Jacquesa Loussiera. Można się jednak zastanawiać, czy płyty takie nie są prostym połączeniem tych dwóch różnych rodzajów muzyki. Właśnie: tych dwóch różnych tradycji. Zazwyczaj projekty takie skonstruowane są w oparciu o schemat: trochę jazzu i trochę klasyki.

Zasadniczo, sam termin ’muzyka elektroniczna’ nie powinien nam mówić wiele na temat tego, w jaki sposób instrumenty elektroniczne są wykorzystywane przez muzyka. Jak wiadomo jednak, określenie to sprawdza się na co dzień i na ogół wiemy czego się spodziewać np. po radykalnym „elektro”. To, co robi na syntezatorze analogowym Thomas Lehn idzie jednak pod prąd wyobrażenia, do czego może dziś służyć elektronika.

Raz na jakiś czas spotykamy znajomych, których dawno nie widzieliśmy, spędzamy z nimi pół dnia i nocy, a następnego ranka głowa dziwnie się zachowuje. Taka głowa wymęczona pewne rzeczy znosi źle. Szczególnie niemiłe dla tej głowy są: wysokie tony, nagromadzenie dźwięków, szmery, zgrzyty, krzyki, przeciągane jednostajne chropowate nuty, nagłe zmiany tempa, połamane harmonie, chaotyczne kompozycje. Na wszystkie te bodźce biedną głowę naraziły kosmiczne pieśni. A mimo to wytrzymała i chociaż ledwo tego dnia pracowała, wciągnęła się całkiem.

Oktet stworzony przez Hollanda na bazie jego kwintetu (Potter, Eubanks, Nelson, Smith), istniejącego od 2001 roku, jest - jak podpowiada sam Holland - zainspirowany pracą mniejszych składów Duke’a Ellingotna. Rozszerzenie zespołu (co ważne: o muzyków, którzy są członkami Dave Holland Big Band) miało dać narzędzia do malowania instrumentami dętymi – w ten sposób Duke aranżował swoje małe składy, stwarzając wrażenie, że mamy do czynienia z całą orkiestrą.