Artykuły

Na spodach dłoni ma narysowane róże. Tatuaże biegną dalej i oplatając ręce nikną pod bluzką. Rodzice nazwali ją Matana, co po hebrajsku znaczy prezent, dar. Chcieli by ich córka nosiła imię inne od tych, jakie usłyszeć można było wśród niewolników na polach bawełny. Dziś saksofonistka, wokalistka i kompozytorka Matana Roberts jest jedną z najbardziej twórczych artystek amerykańskiej sceny improwizowanej.

Czegoś tu nie rozumiem. Oczywiście wiem, że USA to mocarstwo. I rozumiem, że prezydent Stanów Zjednoczonych to ważny człowiek, a jego wizyta to duże wydarzenie polityczne. Ale mimo to cała oprawa wizyty wydaje mi się, delikatnie mówiąc, nieadekwatna. Rozdęta, przesadnie celebrowana, nazbyt ostentacyjna – zamknięte ulice, snajperzy na dachach, w mediach relacja minuta po minucie… A już kompletnie nie mam pojęcia co skłoniło tylu ludzi do przyjścia na plac Krasińskich.

Już po raz dziesiąty do łódzkiego klubu Wytwórnia zjadą muzycy jazzowi nie tylko z naszego kraju, ale i uznani artyści zagraniczni, by współtworzyć niemal dwumiesięczny cykl koncertów Letnia Akademia Jazzu. Jak wiadomo, tu i ówdzie realizowany bywa zwyczaj, że w wakacje należy proponować jazz za darmo i tylko w dni weekendowe, co prawie zawsze dzieje się kosztem zarówno jakości muzyki, jak i warunków słuchania.

Tak, wiem, piszemy o Brandon Rossie w kontekście zbliżającego się dużymi krokami koncertu grupy Harriet Tubman w ramach kolejnej już odsłony Warsaw Summer Jazz Days. Nie może być zresztą inaczej, wszak to właśnie ten zespół powinien wnieść dużo ożywienia do festiwalowego repertuaru i przy pomyślnych wiatrach trafić do publiczności. A gitarzysta Brandon Ross jest znaczącą częścią tego przedsięwzięcia i najbardziej chyba wyróżniającą się postacią tego kolektywu, który na jazz patrzy przez pryzmat rocka, funku i awangardy.

Wydawać by się mogło, że współczesna wokalistyka jazzowa została zmonopolizowana przez Cassandrę Wilson, Dianne Reeves i Dee Dee Bridgewater. To te nazwiska królują na billboardach, okładkach popularnych składankach i w świadomościach słuchaczy. Młodsze koleżanki, takie jak Lizz Wright, czy Diana Krall powielają wzorce stylowych weteranek i w ten właśnie sposób tworzy się mało aktywne, jednolite i niestety zastygłe środowisko. A przecież współczesna wokalistyka jazzowa ma się bardzo dobrze.

Jeśli chcieć wskazać polskie utwory literackie, które najsilniej rezonują w rodzimej kulturze i swoistym imaginarium narodowym, „Dziady” Mickiewicza z całą pewnością w takim zbiorze by się znalazły. Frapujący zamysł strukturalny cyklu, bogactwo symboliki, ważkie treści romantyczne czy mesjanistyczne – egzegez tych i innych aspektów dzieła Mickiewicza od pokoleń podejmują się badacze. Swoje odczytania bądź odczucia wobec tekstu poety prezentują również artyści: twórcy teatralni, reżyserzy filmowi czy muzycy jazzowi.

“Wtedy nawet nie miałem pojęcia, że równocześnie działają dwa zespoły. Wiedziałem, że istnieje tylko ten, w którym sam grałem z perkusistą Paulem Lovensem oraz klawiszowcem Ralfem Hütterem. Dziś Paul jest jednym z najbardziej znanych perkusistów free jazzowych w Europie, koncertując m.in.