Buku / Rasengan!

To, co łączy oba omawiane przeze mnie albumy, to postać portugalskiej trębaczki Susany Santos Silva. Nie jest to artystka anonimowa - możemy ją kojarzyć z duetów: ze szwedzkim kontrabasistą Torbjörnem Zetterbergiem, czy słoweńską pianistką Kają Draksler. Susana ma także swój wkład w znakomite płyty grupy LAMA czy wspólne kolaboracje z belgijskim zespołem De Beren Gieren. Mimo stosunkowo krótkiego stażu na scenie współczesnego, poszukującego jazzu, zdążyła dzielić scenę m.in. z Adamem Lanem, czy Natem Wooley’em. Tytułem wstępu warto też powiedzieć, że jest trębaczką wszechstronną. Dobrze odnajduje się w klasycznie jazzowym repertuarze, aranżacjach na orkiestrę oraz przede wszystkim we współczesnej improwizacji.

Santos Silva, Stadhouders, Almeida, Costa - Buku

Przed Państwem dwa dowody wydawnicze z tego roku, które potwierdzają, że przed Susaną Santos Silva rysują się obiecujące wizje na przyszłość. Album “Buku”, który ujrzał światło dzienne w lipcu tego roku, to dzieło kwartetu. W jego skład, oprócz Susany, wchodzą gitarzysta Japsper Stadhhouders, kontrabasista znany trębaczce z LAMA Gonçalo Almeida oraz perkusista Gustavo Costa. Razem tworzą muzykę naładowaną energią i bezkompromisowością. Potężne brzmienie uzyskane przez członków kwartetu jest równie majestatyczne niczym cumulonimbusy zbierające się na niebie tuż przed burzą. Dźwięk trąbki poraża z kolei intensywnością oraz szorstkością.

Santos Silva, Wodrascka, Meaas Svendsen, Håkon Berre - Rasengan!

“Rasengan!” to kolejna płyta, która potwierdza wysoką klasę Susany Santos Silva. O ile “Buku” zdominowane jest przez zwarte, krótkie formy, to album wydany przez Barefoot Records, jest jego przeciwieństwem. Tylko dwie kompozycje, ale za to złożone i zróżnicowane brzmieniowo. Duża w tym zasługa Susany oraz pozostałych muzyków tworzących ten kwartet. Członkami zespołu są: pianistka Christine Wodrascka, kontrabasista Christian Meaas Svendsen oraz perkusista Håkon Berre. Razem improwizują na bazie jazzu i muzyki współczesnej i brną w bardzo intrygujące rejony.

Ciężko wskazać, która z tych płyt jest ciekawsza. “Rasengan!” jest bardziej skomplikowana, zniuansowana i chyba jednak trudniejsza w odbiorze. “Buku” udowadnia z kolei, że improwizowany jazz może mieć swoją siłę i nie być tak znowu śmiertelnie poważny. Każdy z albumów jest zatem na swój sposób inny. Każdy zyskuje na kolejnych przesłuchaniach i uwydatnia atrakcyjne strony improwizowanego jazzu.