The Intimate Ellington: Ballads and Blues

Z muzyką Duke’a Ellingtona mierzyło się wielu wybitnych i tych bardziej poślednich jazzmanów, z różnym skutkiem i za pomocą różnych muzycznych środków wyrazu. Niektórzy z nich poświęcali aranżacjom muzyki Ellingtona całe krążki.  2013 r. przyniósł kolejny taki tribute, popełniony przez  obwołanego niedawno przez krytyków DownBeatu Puzonistą Roku 2012  Wycliffe’a Gordona.

Szczerze mówiąc to krążek bez wielkiej historii, choć do historii (jazzu) nawiązujący. Gordon przypomina tę historię z dość dużym nabożeństwem, w wielu miejscach nie odbiegając stylistycznie od Ellingtonowskich oryginałów – tytułowych ballad i bluesów. W rejony współczesnego mainstreamu prowadzi nas niekiedy przestrzenna gra saksofonisty Adriana Cunninghama, na pierwszy plan wysuwa się częściej niż w muzyce legendarnego Duke’a dźwięk skrzypiec, na dźwiękowe eksperymenty pozwala sobie momentami sam lider. Sporadyczne elementy novum, wprowadzone przez Gordona i członków jego bandu do muzyki Ellingtona raczej nie pozwalają na stwierdzenie, że oto najlepszy amerykański puzonista stara się przedefiniować muzykę Mistrza, ba, nawet mówienie o przekładaniu jej na język współczesnego jazzu jest w tym miejscu uzasadnione w dość ograniczonym zakresie.

O ile wykonanie muzyki Ellingtona w warstwie instrumentalnej na „Intimate Ellington” wydaje się być bez zarzutu i miło się jej słucha, jest w niej coś, co sprawia że tą płytą zachwycić się nie umiem. Brak na niej rozmachu i muzycznej odwagi, by Ellingtona potraktować jako punkt wyjścia do skonstruowania własnej muzycznej narracji, ożywić muzykę klasyka, a nie tylko dość wiernie ją odtworzyć, nieco retuszując. Rozumiem potrzebę składania hołdów swoim muzycznym mistrzom, ale od laureata ankiety DownBeatu oczekuję jednak nieco więcej niż tylko przygotowanie i wykonanie przyjemnych dla ucha aranżacji utworów jazzowej legendy.