Winter Sun Crying

Kto zna Williama Parkera i ma wyobrażenia na temat jego wyobraźni, będzie mile zaskoczony truizmem, że wyobraźnia mistrzów nie zna granic, a zaskoczenie free łaknących jest możliwe dla wielbicieli prawdziwie warsztatowej sztuki nawet w tak ciężkich, i jeszcze kryzysem pieniężnym steranych,  postmodernistycznych czasach.

Jednozdaniowy lead można. Można też podejrzewać, co zrobi na kolejnej płycie William Parker. Pytanie: po co? Odpowiedź znajdziemy na tym albumie: nie ma to większego sensu.Spektakl Parkera i monachijskiej orkiestry ICI Ensemble to teatr życia. W ten sposób streścić można płaczące zimowe słońce. Pytanie, skąd u Parkera taka koncepcja. Eufemizm podpowiada: ten, który chodzi tyłem. Natrętna jak każda tragedia, trauma, wstrętna przypadłość zwana chorobą z rodzaju nieuleczalnych.

Nie jest to płyta muzykalna, jakiej można by spodziewać się po Parkerze. Nie jest to płyta łatwa w odbiorze, zrozumiała bez świadomości kontekstów muzycznych i pozamuzycznych, bez otwartości na nie, bez znajomości historii. I bez gotowości na ciepło cudzych trzewi. Przykro mi. Łatwo nie będzie. Ze strony formalnej można by nazwać ją concpet albumem. A jednak koncept tego rodzaju zależy od losu. Jest tu zapis pewnego muzycznego życia i jeżeli nie będziemy chcieli poznać jego kolei, dźwięki do nas nie przemówią.

To jest artystyczna notacja pojedynczego życia, które przyniosło Parkerowi nieprzeciętny talent, siłę, radość, upór, dobrych przyjaciół i otwartość. Na rzeczy dobre i na rzeczy złe, na takie gdzieś pośrodku i na takie, na której nazwy nie znajdziemy, ale możemy ją usłyszeć w jego muzyce. Oczywiście, słuchanie tej płyty może być skrzywione wiedzą, że Parker walczy od kilku lat z chorobą (Po co w ogóle o niej wspominać? – Czasem nie da się nie.). A jednak rzadko zdarza się tak pozytywna i przede wszystkim odważna smutna płyta. Chociaż pozornie ostatnie „Let’s Change the World“ mogłoby sugerować smutek jednak… A jednak… Szczerze: posłuchajcie. Posłuchajcie szczerze.