Cassandra Wilson

Coleman pochodzi z Chicago, a to nie byle jakie miejsce, więc od razu jest bardzo na serio. Urodzony w 1956 roku, Coleman – saksofonista, kompozytor i jeden z założycieli ruchu M-Base, dojrzewał otoczony słodkimi dźwiękami muzyki Charliego Parkera, Sonny'ego Rollinsa czy Johna Coltrane'a, których jego ojciec był nie tyle fanem, co wyznawcą. Chicago było dla niego bardzo łaskawe, jak sam wspomina „muzyka była w tamtym czasie wszędzie wokół. Miasto żyło w zgodzie z muzyką w sposób zupełnie naturalny.” Wystarczyło się po prostu włączyć do zabawy.

Jest piękna, zmysłowa i chimeryczna. Jest również jedną z najbardziej fascynujących wokalistek trzech ostatnich dekad. Zalicza się ją do kategorii twórców jazzowych, pomimo że nagrała praktycznie jedną ewidentnie jazzową, mainstreamową płytę i to spory kawałek czasu temu. W wypowiedziach unika kategorycznych zaszufladkowań, jednak zdobi okładki wielu magazynów jazzowych, a jej muzyka jest postrzegana z perspektywy jazzu.

Pisząc niedawno na łamach naszego portalu o Chrisie Potterze, rozpocząłem artykuł od koncertowego wspomnienia związanego z tym saksofonistą. Gdy teraz przychodzi mi przybliżyć osobę Tii Fuller, nie mogę uciec od podobnego skojarzenia. Pierwszy i ostatni raz na żywo widziałem tę saksofonistkę na Bielskiej Zadymce Jazzowej w roku 2013., kiedy to współtworzyła grupę Terri Lyne Carrington. Przyznaję, że wcześniej o Fuller nie słyszałem, ale wystarczyło raptem kilka taktów, by stało się jasne, jakiej klasy jest muzykiem.

Już we wtorek rozpocznie się 49ta edycja festiwalu Jazz nad Odrą - obok warszawskiego Jazz Jamboree i krakowskich Zaduszek Jazzowych, jednej z najstarszych imprez jazzowych w Polsce. W tym roku we Wrocławiu usłyszeć będziemy mogli m.in. Roberta Glaspera, Kurta Ellinga, Cassandrę Willson czy Wallace’a Roneya. Nie zabraknie najgłośniejszych nazwisk naszej rodzimej sceny - Adama Bałdycha, Leszka Możdżera, Agi Zaryan czy nestora jazzowej pianistyki - Adama Makowicza.