Artyści z kręgu muzyki improwizowanej, awangardy i alternatywnego rocka zbiorą się w najbliższy weekend, by własnymi słowami opowiedzieć "Melancholię sprzeciwu" László Krasznohorkaia. W klubach Dwa Osiem, Mózg Warszawa i teatrze Komuna // Otwock pojawią się m.in. Phil Minton, Jean-Herve Peron i David Thomas.
To było muzyczne święto, pokojowa manifestacja tego czym może być muzyka improwizowana: jednością w wielości, gotowością na niespodziewane, świętem twórczości, otwartości a także zwykłej, ludzkiej radości. Na finał Festiwalu Ad Libitum hiszpański pianista Agusti Fernandez stworzył być może najbardziej demokratyczny kolektyw w historii polskiej improwizacji.
Ukryta wśród wąskich uliczek gdańskiego śródmieścia, urokliwa Galeria Pionova ponownie – jak się jej to zdarzało kilkukrotnie - otworzyła się na dźwięk. Ni stąd ni zowąd stała się bowiem przystankiem na trasie Piotra Damasiewicza i Gerarda Lebika, którzy podobnie jak w roku ubiegłym wystąpili tam jako VeNN Circles. Historia lubi się powtarzać? Niezupełnie – ostatnio grali w poszerzonym składzie (z Jakubem Cywińskim i Gabrielem Ferrandinim), tym razem wystąpili jako duet, a cała rzecz odbyła się zgoła inaczej.
Późnym popołudnie w Kościele Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie zebrała się ok 50 osób. I choć zazwyczaj lubimy gdy na koncercie widownia wypełniona jest do ostatniego miejsca, tym razem dobrze się stało, że na sali nie była nas garstka. Bo w projekcie Mnemotaksja nie o tłumy chodzi. I nie tylko o muzykę.
Piotr Damasiewicz Quartet rusza w Polskę z muzyką z płyty „Menmotaksja”. Album powstał jako efekt trzech dni nagrań we wrocławskim Kościele Chrześcijan Baptystów jako podsumowanie trzyletniej muzycznej przyjaźni i wspólnej podróży czterech młodych muzyków: Damasiewicza, Gerarda Lebika, Wojciecha Romanowskiego i Macieja Garbowskiego.
Prawdę mówiąc myślę o tej płycie, jak o albumie kompletnie zawstydzającym. Mnie właśnie w taki kompletny sposób zawstydza. „Menmotaksja” powstała w 2009 roku jako efekt trzech dni nagrań we wrocławskim Kościele Chrześcijan Baptystów i podobno jako podsumowanie trzyletniej muzycznej przyjaźni i wspólnej muzycznej podróży czterech młodych muzyków, o których istnieniu nie miałem bladego pojęcia. No może poza Maciejem Garbowskim – kontrabasistą, kompozytorem znanym mi dość dobrze z działań w formacji RGG.
