In Two Minds

Wszyscy znamy anegdotę związaną z płytą „Piano” Leszka Możdżera – podobno muzyka ta przeleżała siedem lat w szufladzie pianisty zanim udało mu się przekonać producenta, że taka konwencja może zainteresować szerokiego odbiorcę. W obliczu sukcesu komercyjnego, jaki osiągnął Możdżer wspomnianym albumem, anegdota ta wywołuje uśmiech, ale i zaskoczenie: przecież formuła fortepianu jazzowego solo ma wielką historię i tradycję, o której już pisaliśmy na naszych łamach*. Ową tradycję o kolejną już autorską płytę wzbogacił niedawno brytyjski pianista John Taylor. Krążek nazwany został „In Two Minds” i zawiera materiał zarejestrowany w ludwigsburskim Bauer Studio.

Choć tytuł może sugerować zawartą w muzyce ideę podwójności, rozdwojenia, bipolarności, ta obecna jest tylko w matematyce albumu: dwie dłonie pianisty, dwoje spoglądających na nuty oczu, dwie muzyczne ścieżki fortepianu nałożone na siebie w niektórych kompozycjach. Jego „Two Minds” bowiem to nie tyle dwie drogi, czy dwa rozwiązania między którymi artysta się waha, co raczej celebracja bezkresnego niemal obiegu jego wielorakich myśli, różnorodnych emocji, cichych spostrzeżeń i wzruszających przemilczeń. Taylor pobrzmiewa to Debussy'm, to Satie'm, to Petruccianim, to Możdżerem czy Rantalą. A może to oni wszyscy pobrzmiewają jak on? Nie ma to znaczenia. Znaczenie ma to, w ile muzycznych światów pianista nas przenosi: jego sztuka zawiera w sobie łagodność, ład i optymizm, chłód oraz smutek, bywa przepełniona ekspresjonistyczną agresją, zapalczywością, przywodzi na myśl błądzenie, dekonstrukcję, wreszcie żart. To muzyka ciągłej zmiany, odważnej przekory; Taylor stawia pytania i daje na nie coraz to nowe odpowiedzi.

Solilokwium Taylora „In Two Minds” to fascynująca lektura. Nie chcąc zdradzić jej zakończenia, zapewnię jedynie, że każda fraza doń prowadząca będzie dla Państwa ważna.