Seven Days of Falling

Piąta płyta Esbjörn Svensson Trio wydaje się pozycją, której zawartość jest prostą konsekwencją od dawna wysyłanych w stronę słuchaczy sygnałów. To pozornie tylko klasyczne trio fortepianowe, dowodzone przez bardzo lubianego i docenianego na świecie pianistę, kompozytora i lidera Esbjörna Svensona, wydaje się, zdaniem wielu, przykładem jazzowej świeżości i nowego głosu. Czy jednak rzeczywiście jest to powiew jazzowej świeżości? 

Trudno mi dostrzec w działaniach E.S.T coś więcej niż chwilami intrygujące poczynania twórców badających, dokąd iść. Do mocnych i stanowiących solidną podstawę stron ich muzyki zaliczyłbym umiejętność konstrukcji tematów i wyczucie melodii jako elementu konstrukcji utworu. W rękach E.S.T. nawet dość banalne melodie przykuwają uwagę i, co więcej, stają się ważnym elementem całego zamierzenia muzycznego.

Wokół tych melodii rozgrywają się zdarzenia poszczególnych utworów i nie przeszkadza temu wcale coraz silniej dochodzące do głosu wspieranie się brzmieniami elektronicznymi. Ową elektronikę osobiście uważam za nieszczególnie potrzebny element muzycznego pejzażu. To jednak wyłącznie moje prywatne odczucie. Faktem pozostaje, że w E.S.T, jej wykorzystanie pozbawione jest bezmyślności.

Jaka więc jest omawiana płyta Svenssona? Tak jak cztery poprzednie - całkiem niezła, spójna i w charakterze konsekwentna. To jej kolejne niezaprzeczalne zalety, nie wystarczające jednak, aby można było mówić o doniosłym odkryciu muzycznym.