Proximity

Ach, te duetowe albumy... Jest coś w dwuosobowych muzycznych spotkaniach, co sprawia że emanują swoistą międzyludzką magią. Wprawdzie w triu czy kwartecie nieraz czuje się to wspólne bicie serc muzyków, a ich myśli inspirują się wzajemnie. Gdy mamy z kolei do czynienia z albumami solo, tam potencjał szczerości w dziele artysty jest największy, ale z drugiej strony można obawiać się narcyzmu czy hermetyczności wyrazu. I choć lepiej unikać uogólnień, to format duetu wydaje się być szczególnie interesujący: oferując dużą przestrzeń ekspresji każdemu z artystów, zakłada dialog – a więc otwartość, empatię, przemyślenie własnej propozycji, a może nawet konieczność dopasowania się do partnera. Wyjątkowy charakter takiego muzykowania eksponuje płyta „Proximity” perkusisty Andrew Cyrille'a i saksofonisty Billa McHenry'ego.

Obrali oni kierunek gry oszczędnej, bez epatowania siłą czy szczególną gęstością dźwięku. Panuje tu równowaga między sekwencjami rytmicznymi, utrzymanymi w pewnym porządku, a bardziej swobodnymi i zaskakującymi. W każdym z utworów mamy do czynienia z barwnym, ciekawym pomysłem, dzięki czemu płyta sugestywnie wywołuje rozmaite nastroje, skojarzenia i emocje. Transową orientalną aurą spowiją „Bedouin Woman” i „Dervish”, do poważnej rozmowy zaproszą „Fabula” czy „Double Dutch”, uśmiech na twarzy wywoła genialna w swej prostocie „Drum Song For Leadbelly”, ostrością dźwięków osaczy „Let Me Tell You This”, ukoją zaś „Proximity” czy „Seasons”. Proszę bardzo, ile – i w jaki sposób! – dwóch błyskotliwych muzyków może wyrazić w szczerej rozmowie na saksofon i perkusję.

W kontekście surowego instrumentarium dodać trzeba, że minimalizm środków, którymi operują Cyrille i McHenry, sprawdza się na „Proximity” w pełni. Muzycy bez najmniejszego problemu radzą sobie z brakiem kontrabasu czy instrumentu harmonicznego. Ich inwencja koncepcyjna i uroki brzmieniowe czynią z tego albumu kolejne warte polecenia duetowe improwizowane dzieło.