Apparent Distance

Graj, płyto, graj! Nie przestawaj! To były moje myśli po 15 sekundach od włączenia odtwarzacza. Na album pięciogwiazdkowy czytelnicy czekają bezustannie. I na pewno pięć, sześć, co ja mówię, dziesięć temu by dali! Tylko do szóstej minuty nagromadzone skojarzenia: naturalna indywidualność, brak grawitacji, wyobraźnia bajkowa, Braxton kornetu, Blue Note lat 50., 60. i 70. i… Eremite Records? Głęboka Ameryka i współczesna Europa, Peter Kowald i Vitold Rek… Jak??? Bystrość umysłu, skakanie tam i siam. Fred Firth flamenco? Echa Laswella, Evana Parkera i Jaha Wobble‘a? Jak to wszystko razem może być czymś i czym to w sumie jest? No i jeszcze ta przecudna piracka beztroska, montypythonowski mecz filozofów. Nieee, to nie jest już „jaranie się“ – to z rozkoszy umieranie.

Tak, tak, wiadomo, pięć gwizadek to pułap. Wierzchołek Olimpu, wrota Edenu lub może Apokalipsa. Ostateczność lub nieszczęsne Sèvres. Szampan na nowe millenium. Złoty pas. Albo gorzej – natchnienie, powołanie. A najgorsze – implikowana oczekiwaniami odbiorców: rewolucja. Niekoniecznie.

Istnieją nagrania żywe – jak to właśnie. Tak sprytnie przez twórców pomyślane, że ciągle – mimo że skończone – żyją swoim życiem. Odkrywamy je bez końca. Możemy słuchać cały czas. Tydzień, dwa, trzy. Albo cztery miesiące. Na zapętleniu. Są dźwięki, które nigdy się nie znudzą, bo ich konstelacja pozostaje nieodgadniona i zawsze jest nie do usłyszenia, złapania w momencie. I żaden noblowski matematyk, z całym szacunkiem, nie określi tej różniczki. Są relacje tak pięknie otwarte, że aż chce się oddychać dwunastoma płucami!

Jak zazdroszczę tym z Was, którzy jeszcze tego nie słyszeli!