The Ripple Effect

Griot, Malijczyk, mistrz kory, jeden z najwybitniejszych zresztą, naprzeciw wirtuoza banjo, towarzysza Chicka Corei, Edgara Meyera, Zakira Husaina, twórcy Flecktones z USA. Zapowiada się dobrze. Toumani Diabate kontra Bela Fleck.

Prawdę powiedziawszy to przesadziłem. Żadne to kontra. Nikt z nikim nie walczy, nikt nie jest przeciw komuś dugiemu, nikt nikomu nie próbuje niczego udowodnić. Panowie się znakomicie bawią muzykując ze sobą, a ludzie cieszą się słysząc jak żaden nie dybie na drugiego i z nim nie rywalizuje. To spory walor tej płyty nagranej podczas koncertu w 2009 roku, w czasie kiedy Bela Fleck podróżował po Afryce poszukując korzeni instrumentu, którego przez lata stał się niekwestionowanym wirtuozem i który dla muzyki amerykańskiej miał znacznie ogromne.

Czy odnalazł te źródła? Nie wiem, ale na pewno odnalazł Toumaniego Diabate, w wraz z nim człowieka, z którym okazało się można odnaleźć wspólny język, spojrzeć pomimo różnic w tę samą stronę, choć raz jest to strona widziana bardziej z perspektywy Nashville, a innym razem ze strony Bamako. I jak się okazuje jest jakiś zbiór wspólny między obydwoma wirtuozami. Pewnie dlatego, że żaden z nich nie podchodzi do siebie przesadnie serio. I coś w tym jest mając do siebie dystans i strosząc piórek można dojść do czegoś. Nawet jeśli efektem nie jest muzyka odkrywcza, przełomowa czy wyprzedzająca czasy ani natchniona.

Zwyczajnie miło się tego słucha. Miło spędza czas z taką muzyką w tle, a zapewne jeszcze milej byłoby uczestniczyć w takim koncercie.