A Love Letter To New Orleans

Mark Samuels, producent i założyciel wytwórni Basin Street Records, powiedział o materiale na tę płytę: „Zebraliśmy utwory które w najlepszy sposób oddają ewolucję artystyczną Irvina Mayfielda”. I mając w pamięci te słowa, trzeba zacząć od tego, że Irvin Mayfield urodził się w Nowym Orleanie. To bardzo ważne, ponieważ cała płyta jest nie tylko zabawą z konwencją lecz również (lub przede wszystkim) hołdem jaki składa trębacz rodzinnemu miastu i jego jazzowym tradycjom. To one przez lata kształtowały pojęcie o muzyce i wrażliwość Mayfielda a sam muzyk opanował ich mechanikę w całej rozciągłości. I jak urocza i przyjemna to płyta! Już pierwszy utwór – „Mo’ Better Blues” (znany jako soundtrack Branforda Marsalisa do filmu Spike’a Lee o tym samym tytule) daje zapowiedź tego, co czeka słuchacza w dalszej części płyty: ciepłe, spokojne i pogodne brzmienie, pobrzękujące nostalgią i tęsknotą za minionymi czasami nowoorleańskiej supremacji.

Album przesycony jest pięknymi, lirycznymi kompozycjami, jak również nie brakuje akcentów bardziej..hmm..Afro-Kubańskich. Myślę tu o utworze „Old Time Indians Meeting of the Chiefs”, jako najbardziej narzucające się skojarzenie. Trudno jest jednak określić jednoznacznie gatunek muzyczny uprawiany na „Love Letter…”. Jest dużo klasycznego jazzu, sporo klimatów mardi-grasowych, latino, rytmy kubańskie. Utworów zasługujących na wyróżnienie a przynajmniej chwilę skupienia jest całkiem sporo, jak choćby „El Negro, Parts 1-3”, czy „Mardi Gras Secondo Line”.

Muzyka jest bardzo zróżnicowana, na pozór nie poukładana, choć ostatecznie różnice zostają zniesione dzięki niezwykle intymnej i melancholijnej atmosferze nagrań, na którą składa się nie tylko obecność i wspomaganie dwóch Marsalisów (Wyntona i Ellisa), ale odnawianie się wspomnienia wielkiego miasta i jego wielkich tradycji. To Nowy Orlean. Mnie ruszyło.