The Meeting

Na tę i na ecmowską płytę Art Ensemble jazzowy świat czekał ze zniecierpliwieniem. Obydwie one siłą rzeczy postrzegane były przez pryzmat śmierci najbardziej wyrazistej postaci tej legendarnej grupy – Lestera Bowie. 

O ile ten rodzaj optyki był uzasadniony w przypadku ECM-owskiej płyty, tak na „The Meeting” dobrze byłoby spojrzeć także z perspektywy powrotu do składu Josepha Jarmanna, który jeszcze zanim Bowie zmarł, opuścił szeregi chicagowskiego bandu i w ogóle zrezygnował z działań koncertowych i studyjnych. Jako taka jest z pewnością pozycją zasługującą na uwagę przynajmniej dwóch grup słuchaczy: z dawna zdeklarowanych miłośników twórczości Art Ensemble oraz historyków jazzowych.

Nie wniosła ona jednak do obrazu chicagowskiej formacji nic, czego wcześniej nie dalibyśmy rady zidentyfikować. Nie jest to oczywiście żaden zarzut, nie jest także przytyk do kondycji kompozytorsko-wykonawczej jej członków. Bez wdawania się w szczegóły zaryzykowałbym stwierdzenie, że choć w przeciwieństwie do swej ecmowskiej konkurentki przywołuje ona odrobinę ducha dawnej charyzmy, to jednak poza ustalony przez lata standard gry nie wychodzi. Piszę to z pełną świadomością, biorąc niejako w nawias własną sympatię do tej płyty.