Saxesful

Piotr Schmidt to trębacz młodego pokolenia, który słynie z rozmachu i śmiałych projektów. Aż dziw bierze, że w tym roku obchodzi już dziesięciolecie artystycznej działalności. Tę okazję, Piotr Schmidt postanowił uczcić w typowy dla siebie, przebojowy sposób. Zaprosił najsłynniejszych polskich saksofonistów, po to, by razem z nimi oddać hołd standardom muzyki jazzowej. Płyta „Saxesful” to bardzo ładne zwieńczenie dziesięciu lat muzycznej działalności Schmidta. Działalności, która pomimo obecnych ciągot ku muzyce elektronicznej, cały czas mocno bazuje na jazzowej klasyce.

Henryk Miśkiewicz, Zbigniew Namysłowski, Maciej Sikała, Piotr Baron, Grzech Piotrowski i Adam Wendt. Prężna to grupa, która z powodzeniem może onieśmielić nawet najodważniejszych muzyków. Ale nie Piotra Schmidta. Muzyczna stymulacja, kolektywny żywioł i dobre, a czasami nawet zaskakujące aranżacje znanych standardów jazzowych. Tak w skrócie prezentuje się jubileuszowe wydanie Piotra Schmidta. Oprócz siedmiu standardów, w których Schmidt dialoguje z saksofonistami, na albumie znajdują się dwie kompozycje, w których główną rolę gra trąbka: eteryczne „Interludium” i „Song For Tomasz” – przejmujący kawałek zadedykowany zmarłemu kilka miesięcy temu Tomaszowi Stańce.

Wszystkie podjęte przez Schmidta popularne tematy zyskały nowy wymiar, choć opierają się na dobrze znanej formie i klasycznym jazzowym filarze. I tak, mamy tu do czynienia z iście tajemniczą, choć nadal nostalgiczną wersją nieśmiertelnego „What a Wonderful World”, w której Schmidt bardzo czule dialoguje z Grzechem Piotrowskim. Panowie, rozbudowują dobrze znane motywy. Nadają im bogatszego charakteru i uszlachetniają, wydawać by się mogło oklepany standard. W podobnym stylu zarejestrowany został przepiękny szlagier Victora Younga – „Stella By Starlight”, do którego zaproszony został Henryk Miśkiewicz. Utwór nie jest przewrócony na drugą stronę, na siłę udziwniony. Cudny motyw grany przez trąbkę wchodzi na ciekawe fortepianowe intro Wojciecha Niedzieli, który kondensuje balladę i nadaje jej bardziej konkretny charakter. Nie bez znaczenia jest tu również doskonała, sekcja rytmiczna, w której szczególnie wyróżnia się podkręcający impulsywną pulsację Krzysztof Gradziuk.  Na „Saxesful” nie brakuje też elementów humorystycznych. Dowodzi temu zabawna wersja „Blue Monka” zagrana razem z Adamem Wendtem. Utwór zaczyna się od miauczącego mocno rozedrganego dialogu pomiędzy solistami. Następnie, muzycy formułują dobrze znany temat i w bluesowym rozleniwieniu zapraszają nas do zadymionego jazzowego klubu w Nowym Jorku lat 50.

„Saxesful” to wydanie, które z pewnością nie zrewolucjonizuje jazzowej sceny. Ale bez obaw. Twórcy albumu, z Piotrem Schmidtem na czele, wcale nie mieli takiego zamysłu. Chcieli wrócić do swoich jazzowych korzeni i stworzyć niebanalne kompendium ulubionych standardów. I to, zdecydowanie się im udało.