Qui parle?

To była długo wyczekiwana przeze mnie płyta i zapewne stąd płynie lekkie rozczarownie muzyką proponowaną przez jej twórcę. Sam sobie jestem winny, bo ostatecznie nic poza własnymi przyzwyczajeniami i niekłamaną chęcią usłyszenia konkretnie brzmiącej muzyki nie upoważniało mnie do stawiania Marc’owi Ducret jakichkolwiek wymagań stylistycznych.

Od razu więc przyznam się, że swoją atencję do tego znakomitego francuskiego gitarzysty zbudowałem w największym skrócie na takich płytach jak Big Satan (Winter & Winter), Ombra di verdi (Screw Gun) oraz licznych pozycjach, które wyżej wymieniony popełnił wspólnie z Timem Bernem czy Danielem Humairem. Takiej też, bardzo spójnej stylistycznie i wyrazistej jeśli chodzi o obrany kierunek estetyczny pozycji bez pamięci wymagałem od Qui parle?, nie bacząc zupełnie, że od czasu wspomnianych płyt upłynęło dość czasu aby kreatywny i nieustannie poszukujący muzyk mógł co najmniej rozwinąć dawniejsze pomysły albo też całkiem zmienić kierunek własnych poszukiwań.

Na szczęście Ducret na Qui parle? to wciąż ten sam Ducret jakiego znam. Tyle, że tu sięga po utwory z głosem, obok silnie zrytmizowanych, niemal funkowych kompozycji rozgrywa utwory solo i więcej uwagi poświęca brzmieniom elektrycznym przywołującym drobinę muzykę swobodnie improwizowaną. I nie w tym rzecz, że wcześniej tego nie robił. Tutaj wszystkie te drogi stylistyczne spotykają się na jednym krążku i sprawiają trochę wrażenie dobrze skonstruowanego listu intencyjnego, w którym kandydat dokonuje profesjonalnej, wielokierunkowej prezentacji bez wyraźnego sygnału jakim głosem najchętniej przemawia.

Trudno mi odpowiedzieć na postawione w tytule płyty pytanie (Qui Parle? - kto mówi?) i kto wie czy właśnie dlatego moje uczucia względem tej płyty mają tak ambiwalentny charakter.