Do Śë Sajd

Twórcze dokonania Alicji Serowik można skwitować jednym zdaniem: Tam dom twój, gdzie serce twoje. Mimo, że Alicja Serowik od lat związana jest z Trójmiastem, jej serce należy do Kurpiów. Debiutancki album wokalistki pt. „Do Śë Sajd” jest na to najlepszym dowodem. Kompozycje inspirowane folklorem kurpiowskim, jazzowe zabarwienie aranżacji i bardzo osobista liryka wykonawcza sprawiają, że to naprawdę dobry album.

„Do Śë Sajd” to dosłownie „Do siebie długi krok”. Tytuł nad wyraz adekwatny do tęsknego charakteru utworów, zebranych na płycie. Materiał zawiera 11 kompozycji, wśród których 10 pochodzi ze śpiewnika Władysława Sierkowskiego – „Puszcza Kurpiowska w Pieśni” (1928-1934). Zbiór Sierkowskiego był inspiracją dla wielu polskich muzyków, m.in. Karola Szymanowskiego, Witolda Lutosławskiego, Adama Struga, Marcina Wawruka czy Anny Marii Jopek. Do tego zaszczytnego grona dołączyła niedawno Alicja Serowik – młoda wokalistka, absolwentka wokalistyki jazzowej Akademii Muzycznej w Gdańsku.

Utwory na „Do Śë Sajd” to kurpiowska tradycja w przystępnej współczesnej oprawie. Archaiczne i surowe motywy stanowią tu kanwę dla melancholijnych medytacji wokalistki. Głosowe instrumentacje, synkopowane rytmy, duża skala i artykulacyjna swoboda pozwalają Alicji zarówno na prowadzenie długich fraz („Zaświeć Niesiądzu I”, „Uwoz Mamo”) jak i ruchliwych improwizowanych pochodów („W Kadzidlańskim Boru”).

Wśród piosenek przeważają te romantyzujące i nostalgiczne, choć Alicja Serowik potrafi też dołożyć do przysłowiowego pieca („Zaświeć Niesiądzu II”). Energię wokalistka ma od kogo czerpać, bowiem za warstwę instrumentalną „Do Śë Sajd” odpowiadają świetni gdańscy muzycy: na fortepianie -Michał Ciesielski (odpowiedzialny również za aranżacje), na kontrabasie -Krzysztof Słomkowski , na perkusji -Adam Golicki , na akordeonie - Arkadiusz Czernysz, a na instrumentach smyczkowych -kwartet Bonsai. W utworach takich jak „Leć Głosie Po Rosie” czy „A Pod Borem Siwe Konie” szczególną uwagę zwracają wyważone instrumentacje i muzyczna wrażliwość każdej nawet najkrótszej nuty, w wykonaniu muzyków.

„Aby bliżej poznać tę puszczę (Kurpiowską), trzeba dostać się do jej głębin, zajrzeć do chat kurpiowskich, przypatrzeć się życiu tego biednego ludu, wniknąć w jego potrzeby, poznać jego gwarę, przysłuchać się podobnej do nawoływania nocnej „ p u ć k i“ i do poszumu leśnego jego pieśni, która tam codziennie na polach i smugach, na łąkach i w lasach się rozlega. Wtedy dopiero się ukaże cały urok tej smutnej, ale ciekawej okolicy” - czytamy na pierwszych stronach napisanego blisko  sto lat temu zbioru Sierkowskiego. Alicji Serowik udało się dostać do samego jądra tej kultury. Artystka sięgnęła do głębin, zajrzała do kurpiowskich chat, poznała gwarę ukazując urok nie tak bardzo odległych Kurpiów w pełnej krasie.