Wayne Shorter, muzyczna legenda, współtwórca sukcesów Arta Blackey’a, Milesa Davisa, autor takich jazzowych kamieni milowych jak „Juju” czy „Speak No Evil”, kompozytor dużej części materiału dla Milesa Davisa (jak choćby „E.S.P” czy „Prince Of Darkness”), założyciel genialnego Weather Report, nie interesował się muzyką aż do 15 roku życia! Do tego czasu Wayne Shorter nie posiadał żadnej muzycznej tożsamości. Muzyka nie była pociągająca, w tym okresie Wayne zajmował się sztuką i poświęcał się całkowicie studiom artystycznym w zakresie rysunku i rzeźby.
Chyba na niczyją inną płytę nie czekałem tak jak na album Wayne’a Shortera. Lubię na nie czekać i prawdę powiedziawszy nigdy nie czułem zniecierpliwienia kiedy czas pomiędzy kolejnymi płytami wydłużał się. Pomiędzy poprzedniczką a pięknym potrójnym Emanonem dystans był szczególnie długi. Pięć lat. Na kolejną poczekamy dłużej, jeśli w ogóle jeszcze kiedyś ussłyszym jak gra wielki saksofonowy mag.
Naprawdę zabił mnie płytą Joni Mitchell „Mingus” - mówi znakomity trębacz Dave Douglas. Dla kontrabasistki i wokalistki Esperanzy Spalding przełomowe było nagranie „Native Dancer” - album stworzony wspólnie z Miltonem Nacimiento. Pianistka Gerri Allen tak wspomina jego koncert na Uniwersytecie Harvarda w roku 1970: Muzyka wydawała się tak pełna, jakby grała cała orkiestra, a przy tym tkwiła w niej delikatność, kruchość. Pomyślałam wtedy, że chciałabym by moja muzyka była właśnie taka. Dziś Wayne Shorter skończy 88 lat.
Wayne Shorter wydał po ośmioletniej przerwie nowy album. Właściwie dla przytłaczającej większości fanów jazzu taka informacja zupełnie wystarczy by zamiast dalej czytać dowolną recenzję, po prostu udać się do sklepu by na własnej skórze - bo muzykę kwartetu Shortera odbiera się nie tylko uszami - doświadczyć kolejnego fragmentu muzycznego kosmosu tego, jak powiedział o nim kiedyś John Pattitucci: najsympatyczniejszego geniusza jakiego kiedykolwiek poznasz.
Pisze się o Tobie i o Twojej sztuce jak o jednym z najciekawszych zjawisk na dzisiejszej jazzowej scenie. Jeszcze krok i pojawią się opinie, że jesteś nadzieją jazzu. Jak się czujesz, gdy świat zaczyna w Tobie widzieć artystkę, w którym pokładane są wielkie nadzieje? Tak pisano nieco wcześniej o Lucianie Souzie, całkiem niedawno także o Gretchen Parlato.
Charles Lloyd, Makaya McCraven, Anouar Brahem, Nicole Mitchell, Shabaka Hutchings, Vijay Iyer, Wadada Leo Smith, Vincent Courtois czy Grzegorz Tarwid – jazztopadowe koncerty mają program równie zróżnicowany, jak wielobarwna jest dzisiejsza scena jazzu i muzyki improwizowanej. Nie inaczej zapowiada się program 16. edycji.
USA Fellows przyznaje doroczne nagrody pieniężne dla szczególnie kreatywnych ludzi sztuki od 12 lat. Na liście nagrodzonych dziwięciu artystów z dziedziny muzyki, znalazły się, doskonale znane ze stron Jazzarium, postaci, m.in. Wayne Shorter, Terence Blanchard, Danilo Perez, Tyshawn Sorey, Amir ElSaffar. Listę uzupełnia wokalista i gitarzysta z Brooklynu, o którym pewnie wiemy nieco mniej.
Mimo że Miguel Zenon ponad połowę swojego życia spędził w centrum Stanów Zjednoczonych, to nadal mocno utożsamia się z rodzinnymi stronami Puerto Rico. Elementy historii puertorykańskiej muzyki przemyca niemal do każdego swojego projektu. Na szczęście nie robi tego w kiczowaty i niestaranny sposób. Miguel Zenon blenduje elementy puertorykańskiej muzyki, pełnej rytmizującego ducha i tanecznej werwy, z nowojorskim, improwizowanym jazzem.
18-go listopada, we Wrocławskim Narodowym Forum Muzyki, w ramach festiwalu Jazztopad, wystąpi Wayne Shorter Quartet z gościnnym udziałem grupy LutosAir Quintet. Podczas koncertu usłyszymy utwór The Unfolding.
