Oberek

Zacząć trzeba do tego, że z okładki i tytułu płyty można łatwo wywnioskować, że będziemy mieli do czynienia z muzyką w taki, czy inny sposób zakorzenioną w polskiej tradycji. Tak jest istotnie, co dodatkowo cieszy - objawia się to nie tylko w sferze wizualnej i marketingowej, ale przede wszystkim w stricte muzycznej. Front albumu stanowi grafika oparta na fotografii jednej z wielu malowanych w kwieciste wzory starych chat w małopolskiej wsi Zalipie. Nawiązanie to daje czytelny sygnał, że “Oberek” wpisze się w nurt folklorystycznych poszukiwań i będzie też hołdem dla naszej wsi i jej kultury.

Główną postacią kwartetu D.R.A.G. jest skrzypaczka Dominika Rusinowska oraz doceniany w ostatnim czasie (zasłużenie!), pianista Mateusz Gawęda. Ten duet to trzon, który stanowi główny budulec tego odważnego i potrzebnego projektu. Istotną rolę na płycie “Oberek” spełnia jednak również dynamiczna i nad wyraz kreatywna sekcja rytmiczna, w której skład wchodzi kontrabasista Jakub Mielcarek oraz perkusista Józef Rusinowski. Razem, czyli w kwartecie D.R.A.G. przedstawiają słuchaczowi własne jazzowe aranżacje utworów tradycyjnych. Czynią to w sposób nieszablonowy i wnoszą świeży powiew w nagrania w rodzaju “W mojem ogródecku”, czyli pieśni ludowej z lubelskiego, czy piosenki z Podlasia: “Jest drożyna, jest”. Utwory te, jak i pozostałe, które znalazły się na omawianym albumie są bardzo fantazyjnie i wirtuozersko zaaranżowane i zagrane. Rzadko można posłuchać dźwięku skrzypiec w ujęciu jazzowym, ale takim, by nie trąciło to patetyzmem. Dominika Rusinowska odnajduje gdzieś tę równowagę i udowadnia swoim graniem na “Oberek”, że nie bez powodu dostaje tyle nagród, m.in. w ramach konkursu skrzypcowego Zbigniew Seifert Competition. Towarzyszący artystce Mateusz Gawęda swoimi umiejętnościami pianistycznymi imponuje nie tylko w ujęciu jazzowym, ale i tym nasiąkniętym rodzimym folklorem. Do tego komunikuje się ze skrzypaczką w sposób klarowny i przynoszący pożądane efekty.

“Oberek” to płyta, której słuchanie zamienia się w czystą przyjemność. Mamy tradycyjne odniesienia i pochodzące z różnych regionów Polski rozpoznawalne melodie. Do tego dochodzi jazzowy sznyt i kreatywna rozwaga w eksperymentowaniu. W ostatecznym rozrachunku otrzymujemy płytę, która w kategorii folkowej, jazzowej i klasycznej zalicza się do tej, by użyć bokserskiej terminologii, ciężkiej.