Przeczytaj

W 2015 roku, obchodzący swoje 75. urodziny, niemiecki kontrabasista i kompozytor Eberhard Weber otrzymał od swych przyjaciół z wytwórni ECM nie lada prezent – w styczniu, w stuttgarckim Theaterhaus odbyły się dwa dedykowane mu koncerty. W składzie, który wystąpił, m.in. gwiazdy Pat Metheny, Gary Burton i Jan Garbarek. Oprócz nich zagrali Scott Colley na kontrabasie, a także dawni artyści ECM-u: Paul McCandless i Danny Gottlieb. Temu kolektywowi towarzyszył SWR Big Band pod dyrekcją Helge Sunda oraz Mike'a Gibbsa.

Trouble Hunting to polsko-duński zespół, na którego czele stoi saksofonista Tomasz Licak - laureat licznych nagród oraz absolwent wyższych szkół muzycznych w Kopenhadze i Odense. Poprzedni album wtedy jeszcze sekstetu cieszył się sporym zainteresowaniem wśród krytyków i został doceniony w podsumowaniach końcoworocznych. O “Somebody Else With A Wrong Dog” jest nieco ciszej. A szkoda, bo moim zdaniem mamy do czynienia z wydawnictwem jeszcze ciekawszym od poprzedniego.

Tytuł najnowszej płyty Makayi McCravena można odnieść nie tylko do dzieła, które ukazało się w listopadzie zeszłego roku nakładem wytwórni International Anthem, ale i do całej twórczości amerykańskiego perkusisty. Tak się składa, że jego pomysły po raz kolejny okazują się nietuzinkowe, a do tego są rzadko wykorzystywane przez innych muzyków jazzowych. Nie ukrywam, że takie podejście do tematu sprawia, że tym chętniej sięgam po “Highly Rare”.

O tej płycie krążyły pogłoski już od jakiegoś czasu. Młody i wyśmienity pianista, zresztą trochę już poznany przez polską publiczność, Dan Tepfer, nagrał Wariacje Goldbergowskie Jana Sebastiana Bacha. Zresztą nie on pierwszy z grona jazzmanów zmierzył się z tym jednym z najważniejszych dzieł europejskiej kultury muzycznej. Ale takie informacje zawsze budzą zaciekawienie, zawsze trochę podnoszą temperaturę. Tak było, gdy w 1989 r.

Najpierw był pomysł na koncert portugalskiej trębaczki Susany Santos Silva ze szwedzkim kontrabasistą Torbjörnem Zetterbergiem i szukanie przestrzeni, w której mógłby się odbyć. Potem, gdy już udało się dopiąć wszystkie szczegóły na ostatni guzik, na horyzoncie pojawiła się idea, by zestawić wspomniany duet z jego polskim odpowiednikiem. Najlepiej takim, który nie miał jeszcze okazji zaistnieć na scenie w tej konfiguracji. Możliwości było wiele, ale ostatecznie wybór padł na Wojtka Jachnę i Ksawerego Wójcińskiego.

Szczęśliwie muzyka improwizowana nie ma narodowości, nie zna granic, ani nie toleruje wulgarnie kolorowych flag, tudzież innych przejawów nadtożsamości lokalnej. Jest wolna, jak jasna cholera, a wszystkim jej partycypantom wyjątkowo dobrze z tym faktem!