Ostatni dzień kwietnia ogłoszony został przez UNESCO Światowym Dniem Jazzu i ten dzień świętowaliśmy także w zeszłym roku w związku z obchodami Europejskiej Stolicy Kultury Wrocław 2016. Tradycja zostaje podtrzymana. Podczas tegorocznej odsłony Jazzu nad Odrą również uczcimy 30 kwietnia jako Światowy Dzień Jazzu, ale Polskiego! Pod hasłem POLISH JAZZ – YES, wykorzystując znamienny tytuł najnowszej płyty Zbigniewa Namysłowskiego, odbędzie się finał 53. Jazz nad Odrą.
Już za kilka dni Piotr WOjtasik wystapi podczas Warsaw Summer Jazz Days z projektek Tribute to Akwarium, a wraz z nim m.in Michał Barański, Eric Allen, Dominik Wania i Marek Kądziela. Ten fakt to dobry pretekst do przypomnienia drogi, jaką Wojtasik przebył oraz tego, co wydaje się dla czołowego polskiego trębacza szczególnie ważne w jego artystycznym życiu.
26-go kwietnia startuje 52. edycja festiwalu Jazz nad Odrą. We wrocławskim CEntrum Kultury Impart zainauguruje go laureaci zeszłorocznego Grand Prix Jazzu nad Odrą, grupa Vehemence Quartet, którym towarzysyzć będzie Leszek Możdżer. Następnie na scenie pojawią się Gerald Clayton Trio, a po nich Archie Shepp Quartet z gościnnym udziałem Piotra Wojtasika.
W kulturalnych newsach zapewne rozbrzmiewać będą nazwiska Johna McLaughlina czy Ralpha Townera - cokolwiek dojrzałych, znanych i lubianych headlinerów tegorocznej edycji Warsaw Summer Jazz Days. My jednak mamy dla Was jeszcze lepsze wieści: nie zabraknie tego, co na WSJD najlepsze!
„Zbiorę 10. osobowy ensemble i nagram swoją najlepszą, dotychczasową płytę”. – tak zdecydowanie mógł wyglądać plan Piotra Wojtasika, przed nagraniem albumu „Old Land”. To muzyka najwyższych lotów: demoniczna, natchniona, ekspresyjna i bardzo emocjonalna.
Twórczość Piotra Wojtasika to szereg pomnikowych płyt dla polskiego jazzu. Trębacz, od lat 80. XX wieku przekonuje polskich słuchaczy do kontaktu z ambitną muzyką, w różnej odsłonie. Na ostatniej płycie swojego kwartetu - „Amazing Twelve” - robi to w sposób zdecydowany i nieco agresywny. Ale w przypadku zaangażowanych piewców muzyki jazzowej, nie może obejść się bez odważnych, muzycznych deklaracji.
