Sign Of Live – Music for 858 Quartet

Bill Frisell po dwudziestu latach ścisłych związków z Nonesuch Records opuścił szeregi słynnej oficyny wydawniczej z powodów, które biorąc pod uwagę znaczenie tego słynnego i niezwykle oryginalnego gitarzysty, mogą wydać się co najmniej zaskakujące. „Nonesuch nie był w stanie zagwarantować mi możliwości wydawania więcej niż jednej płyty rocznie”  – powiedział Frisell w jednym z wywiadów. Przez laty dla takich indywidualności zasobne portfele wydawców były otwarte, teraz jak widać i tak formatu indywidualności mogą miewać ponakładane wydawnicze restrykcje. Czasy i warunki zmieniają się i efektem tego jest dziś sytuacja, w której wielki Bill Frisell wydaje dla znacznie mniejszej, ale wcale nie mniej słynnej oficyny wydawniczej Savoy Jazz.

Dla jego fanów to bardzo dobra informacja od ubiegłego roku bowiem na sklepowe półki trafiły już dwa jego albumy. Pierwszy „Beautiful Dreamers” zawierał muzykę, którą Frisell skomponował dla swojego trio z Eyvindem Kangiem na altówce i Nasheetem Waitsem za zestawem perkusyjnym, drugi to omawiana właśnie płyta „Sign Of Life” znacznie dłużej istniejącej formacji 585 Quartet zbudowanym w oparciu o talenty nie tylko Kanga, ale również skrzypaczki Jenny Scheinman oraz wiolonczelisty Hanka Robertsa.

Nie po raz pierwszy wymienieni muzycy pracują razem. Poprzednim razem spotkali się sześć lat temu kiedy zagrali wspólnie muzyką zainspirowaną obrazami Gerharda Richtera. Powstała ze tego płyta kompaktowa zatytułowana „Richter 858”. Od tamtego czasu grywają ze sobą regularnie i jak sam Bill Frisell stwierdził ich muzyka się nieustannie podlega coraz to bardziej zaskakującym zmianom. Formacja rozwijała się, brzmiała z każdym koncertem inaczej, ale jak do tej pory nie było żadnej płytowej dokumentacji tych przemian. To był też jeden z powodów, dla którego ten niezwykły kwartet zwołany na następną sesję. Zanim jednak grupa weszła do studia nagraniowego w Vermont Studio Center Bill Frisell na kilka tygodni zamknął się tam sam ze swoją gitarą i napisał nową porcję muzyki dla kwartetu.

I oto mamy efekt tej miesięcznej pracy kompozytorskiej i kilkudniowego wysiłku nagraniowego. I jakkolwiek na tę muzykę by nie spoglądać, jedyne co można o niej na pewno powiedzieć to, że ani przez chwilę nie brzmi jakby procesowi jej powstawania towarzyszył jakikolwiek wysiłek. Muzyka płynie z tak urzekającą swobodą i naturalnością, że płytę można by śmiało zapętlić i słuchać w nieskończoność.  Album składa się z 17 miniatur. Dwa tematy, otwierający całość „It’s A long Story” oraz „Friend Of Mine” powracają dwukrotnie przez co bardzo łatwo odnieść wrażenie, jakby całość pomieszczonego materiału muzycznego z premedytacją ułożona została w cykl z motywem przewodnim. Krótka, lapidarna forma poszczególnych kompozycji przywodzi mi na myśl reportaż fotograficzny. Nie bez powodu zapewne, bo przecież doświadczenia Frisella ze sztukami wizualnymi są rozległe, dokładnie opisane i od bardzo dawna pielęgnowane. Frisell niezależnie od tego w jakiej muzycznej estetyce działa potrafi przy możliwie najmniejszej ilości dźwięków wykreować kompletny, bardzo sugestywny i nasyconymi szczegółami obraz. NA dodatek jeszcze niczym najwięksi fotografowie pozostawić w tej doskonale zakomponowanej przestrzeni pozostawić miejsce dla odbiorcy, który staje się częścią dzieła. To bez wątpienia jedna z najwspanialszych cech muzyki Frisella, obecna w jego działaniach od czterech już dekad.

„Sign Of Life” jest płytą pod względem kompozycyjno wykonawczym wyśmienitą. Jest także płytą, którą, gdyby chcieć pokusić się o stylistyczną kategoryzację, trzeba umieści w rzędzie pozycji z nurtu wyznaczanego przez „Neshville”, „Good Dog, Happy Man” czy „The Willies”. Czyli jak twierdzą „uszczypliwcy” więcej tu country niż jazzu. Ma to jednak co najwyżej szesnastoplanowe znaczenie, od dawna bowiem już wielkość muzyki Frisella nie jest powiązana z tego rodzaju klasyfikacjami.