Live In Concert

Gdyby ten koncert był grany w lato na miejskim rynku, bawiłbym się setnie. Gdy słucham takiego grania z płyty, zastanawiam się, kiedy się skończy i będę mógł włączyć coś ciekawszego. Mówiąc krótko – płyta jest zawodem, ale i nie zaskakuje w obliczu innych, wydawanych przez ACT Music albumów. Dokąd zmierza ten label?

Ale najpierw zajmijmy się samą płytą. To rejestracja czerwcowego koncertu z Paryża z 2014 roku, na którym pojawił się kwartet z trąbką, saksofonem, fortepianem/Hammondem i perkusją rzecz jasna. Kwartet zaprezentował muzykę kawiarniano-wieczorową, ślizgając się na granicy solidnego jazzu i tanich popisów. Początkowo miałem wręcz wrażenie, że to jakiś akustyczny tribute album dla przekręconej w stronę popu płyty Mike’a Sterna z lat 80. Spokój, dystyngowanie, elegancja. Czasem zespołowi, a zwłaszcza Brunborgowi i Watsonowi, udaje się przyciągnąć moją uwagę i wciągnąć na 2 minuty. A czasem mam wrażenie, że brakuje mi w tle dźwięków rozmów i brzęczących sztućców.

Po paru kawałkach panowie na szczęście biorą się w garść i leci świetne, niemal 10-minutowe „Clubbing”, uderzające w najlepsze nuty starego, post-modalnego grania, albo mocno skoncentrowane „Walking By Your Side”. Od połowy krążka poziom zostaje jakoś odratowany, ale tu nawet nie chodzi o to, że panowie nie odkryli Ameryki, ani nie naszpikowali swojego setu wstawkami free. To jest po prostu muzyka wtórna i umiarkowanie ciekawa. Jest to o tyle smutne, że album brzmi, jakby nagrywał go niemłody już weteran, który tylko odcina kupony od dawnej sławy. Toż wielu muzyków młodszych stażem o 20 lat tworzy dziś ciekawsze rzeczy!

Zastanawia mnie, w którą stronę zmierza label ACT, bo jest to kolejna rzecz od nich, którą niedawno słyszałem i szybko o niej zapomnę. Na stronie można przeczytać, że celem ACT jest poszerzanie granic jazzu i wychodzenie do szerszej publiki. Zdecydowanie bardziej to poszerzanie mi się podoba w wykonaniu np. Takuyo Kurody z Blue Note. Także drogi wydawco, drogi artysto – czas zmienić płytę!