Bar Jazz

Ilością stylów pojawiających się na tej płycie niemiecka saksofonistka mogłaby obdarzyć kilka, jeśli nie kilkanaście płyt. Płytę rozpoczyna rock'n'roll, który mógłby zostać wykonany w filmie „Blues Brothers”..., gdyby zagrany był z większą werwą (może bardziej nawet zaśpiewany, niż zagrany). 

Potem jest i kwartet smyczkowy, i mainstreamowy jazz, fusion, i muzyka, której nie powstydziłaby się jakaś klezmerska kapela, i sporo jeszcze więcej, a płytę kończy remiks rodem z berlińskich klubów. Dużo stylizacji, rozmaitość gatunków. Jedni to lubią, inni nie znoszą. Sam niewiele mam zastrzeżeń, kiedy raz po raz atakowany jestem inną muzyką, lecz... lubię jeśli jest jakiś w tym wszystkim wspólny pierwiastek lub inaczej zamysł. „Bar Jazz” ów klucz przedstawia już w samym tytule płyty. Tyle, że... chyba nie do końca słuchacz zostaje przekonany, że przed jego uszami rozgrywa się podróż przez jazzowy klub.

Albo puści przynajmniej część muzyki mimo uszu, albo będzie miał wrażenie, jakby Sandra Weckert próbowała przedstawić mu wszystkie style, w jakich jest w stanie zagrać i skomponować. A jeszcze, jeśli otworzy okładkę i przyjrzy się towarzyszącym płycie zdjęciom, nachalnie nasuwać mu się może refleksja, że nie jest to płyta z kluczem, ale płyta stworzona w pijanym widzie.

Co ciekawe, pomimo tych zarzutów, płyty słuchać można z przyjemnością, przede wszystkim jednak jako przerywnika w słuchaniu innych płyt.