W czasach, kiedy tacy wykonawcy jak... (no nie, nie będę mówił kto - wszyscy, którzy mnie znają wiedzą kogo mam na myśli, a pozostali nie muszą wiedzieć) są traktowani jako wykonawcy jazzowi, nietrudno jest znaleźć kogoś, kto zostałby zakwalifikowany do tej muzyki. Szkoda, bo dewaluuje to jazz, a twierdzenie, że taka łatwiejsza muzyka przysparza jazzowi nowych amatorów wydaje się być bardzo naciągane.
Znów kupno płyty w ciemno. Na zasadzie: "Elliott Levin is a veteran high energy free tenor sax player" musi mnie zainteresować. A skoro i weteran i energicznie na tenorze grający, to musi być "to". Zrazu wyobraziłem sobie Levina, jako nestora sceny free, kogoś w rodzaju Freda Andersona, od lat grającego, ale nie nagrywającego, zatem zamawiając płytę, próbowałem się dopytać o jego postać. Niestety nikt nie wiedział kto zacz.
Łączenie wpływów afrykańskich z różnymi gatunkami muzycznymi nie jest pomysłem nowym, a wśród muzyków trójmiejskich można je uznać za pewnego rodzaju trend – od kilku lat pojawiają się tu grupy z różnym skutkiem pragnące uchwycić tkwiącego w brzmieniu czarnego lądu ducha i natchnąć nim własną twórczość. Album A'Freak-aN Project sopockiego saksofonisty Wojciecha Staroniewicza w pewnym stopniu w tę modę się wpisuje.
Z powodu śnieżycy na berlińskim lotnisku Matana Roberts nie przyjechała na zaplanowany koncert w Krakowie. Dzięki bogu, że dojechała do Warszawy. Występ saksofonistki rodem z Chicago nie przypominał jej lipcowego koncertu podczas Warsaw Summer Jazz Days.
Ron Miles – trąbka, Bill Frisell – gitara i Brian Blade – perkusja. Właściwie już sam skład jest całkowicie wystarczającą rekomendacją dla płyty “Quiver”. I na tym można byłoby recenzję zakończyć, ledwie dla dziennikarskiej poprawności dodając, że nagranie jest koncertowe, co dodatkowo podnosi walor poznawczy. Ostatecznie przysłuchiwanie się mistrzom tej klasy zawsze wzbogaca, a w wersji live tym bardziej jest cenne.
W sobotni, jeden z pierwszych mroźnych, właściwie już zimowych, wieczorów mogliśmy być świadkami, jak na scenie Pardon To, Tu zaprezentował się FUSK. Liderem projektu jest duński perkusista Kasper Tom, który jest również autorem większości kompozycji. Towarzyszyli mu europejscy soliści jazzowi: Rudi Mahall (klarnet basowy), Philipp Gropper (saksofon) oraz Andreas Lang (kontrabas). Kto jest kim można poczytać na łamach jazzarium.pl, więc daruję sobie szczegóły biograficzne.
Wszyscy, którzy przed wieloma laty pokochali muzykę DKV musieli potem uzbroić się w cierpliwość. Zespół Hamida Drake’a, Kenta Kesslera i Kena Vandermarka choć nie zaprzestał działalności koncertowej to jednak nie pojawiał się na rynku fonograficznym przez dekadę. Z tymi koncertami też zresztą nie było tak bardzo różowo, przynajmniej w Europie. Posłuchać DKV Trio w Europie to do tej pory prawdziwa rzadkość. W Polsce jeśli nie liczyć ostatniego koncertu podczas Krakowskiej Jesieni Jazzowej, mieliśmy okazję gościć tę grupę dwukrotnie.
Są tacy muzycy, którzy, gdy ich słucham po raz pierwszy, ich muzyka, sposób gry, artykulacja, sam nie wiem co - nie pasują mi. Z drugiej strony, nie wiem co pcha mnie wciąż do poznawania ich muzyki, do wielokrotnego słuchania ich płyt, chodzenia na koncerty (o ile jest to możliwe). Potem, nagle, okazuje się, że ten muzyk gra właśnie ten rodzaj muzyki, który bardzo mi pasuje.
Nieczęsto Kraków ma okazję gościć tak wybitnego jazzmana jak Eddie Henderson. Jego pobyt w grodzie Kraka kilka lat temu zakończył się nagraniem płyty z zespołem krakowskiego perkusisty Tomasza Grochota, zatytułowanej „My Stories”. W czwartkowy wieczór amerykański trębacz zagrał z kwintetem Grochota na scenie Akademii Muzycznej, rozpoczynając trasę koncertową zespołu po Polsce i Ukrainie.
W mikołajkowy wieczór przeprowadzono na nas niezwykły eksperyment. Na godzinę w klubie „Kosmos Kosmos” z własnej woli zostaliśmy odcięci od reszty świata, a nasze umysły wprowadzone w odmienne stany świadomości. I to nie za sprawą halucynogennych lekarstw czy jakiś używek – skądże znowu! - lecz niepokojącej muzyki zespołu Kirk z ich najnowszej jeszcze niewydanej płyty „Zła krew”. Byliśmy uczestnikami przedpremierowego koncertu. Album światło dzienne ujrzy w styczniu 2013 roku.
We wtorek 4.12.2012 wystąpił, we wrocławskim klubie Łykend jeden z najznakomitszych polskich jazzmanów, wspaniały kompozytor i saksofonista Zbigniew Namysłowski. Towarzyszyli mu Jacek Namysłowski – puzon, Sławomir Jaskułke – piano, Andrzej Święs – kontrabas oraz Grzegorz Grzyb – perkusja.
Mimo że punkt kulminacyjny 36. Jazz Juniors, czyli koncert laureatów w studiu Radia Kraków późnym poniedziałkowym wieczorem przeszedł już do historii, krakowskich fanów jazzu zgromadzonych we wtorek i środę w sali klubu Rotunda czekały jeszcze nie lada atrakcje.
Gdyby zastanowić się, cechy którego z gatunków muzycznych najlepiej oddają życie centrów współczesnych wielkich miast, jedną z pierwszych odpowiedzi pewnie byłby funk - niemniej jasnym jest, że sprawy w ten sposób upraszczać nie wypada. Wiadomo - mrówczy pęd metropolii w pewnych godzinach i na niektórych przestrzeniach ustępuje i wówczas galopujący groove nie jest w dalszym ciągu jego adekwatną ilustracją.
Rozstrzygnięcia 36. Jazz Juniors zapadły już w niedzielę, ale to poniedziałkowy wieczór w Radiu Kraków miał być świętem laureatów festiwalu. Podczas koncertu zaprezentować mieli się zarówno zdobywcy wyróżnienia - Lichtański Sound Lab i Sound Quality Quartet a także trio Łukowski/Cichocki/Waldowski Trio - a przede wszystkim zasłużeni zwycięzcy 36. Jazz Juniors – formacja N.S.I.
Przed Państwem nagranie skompilowane z rejestracji dwóch koncertów: z krakowskiego klubu Bomba i poznańskiego Dragona, które odbyły się w czerwcu i lipcu 2011 roku. „Affinity” to projekt zainicjowany przez Ksawerego Wójcińskiego. Jak czytelnicy Jazzarium doskonale wiedzą, z Postaremczakiem Wójciński grywa regularnie, a z Kugelem miał do czynienia choćby przy okazji płyty „Nuntium” (z Robertem Kusiołkiem i Antonem Sjarovem).
Kajetan Prochyra
Kajetan Prochyra
Maciej Karłowski
Andrzej Wiktorowicz
Paweł Baranowski
